Η θεολογία της εξουσίας

Οι προσπάθειες όσων επιχειρούν να κατανοήσουν τους χειρισμούς της Κυβέρνησης στις συζητήσεις με το εξωτερικό (αλλά και τις κινήσεις τους στο εσωτερικό) με όρους διεθνούς πολιτικής και οικονομίας είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Οι χειρισμοί και συγκρούσεις δεν αφορούν καθόλου μήτε τους δανειστές, ούτε τους εταίρους, ούτε τη Ρωσία, την Κίνα ή την Τουρκία.

Οι μόνες διαπραγματεύσεις που αληθινά λαμβάνουν χώρα, όπως σε κάθε θρησκευτικού τύπου οργάνωση, σε κάθε κλειστό ιδεολογικό σύστημα εξουσίας (το σταλινικού τύπου, εν προκειμένω) είναι στο εσωτερικό του, ανάμεσα σε σέχτες ή φράξιες.

Όταν ο κ. Τσίπρας συζητά με τον Πούτιν ή με τη Μέρκελ, αυτοί δεν είναι εκεί. Στην πραγματικότητα συζητά με τον κ. Λαφαζάνη, τον κ. Στρατούλη, τον κ. Κατρούγκαλο και ενδεχόμενα με τον κ. Καμμένο. Το ίδιο ισχύει αμοιβαία. Αυτό που επηρεάζει τη διαδικασία είναι το γεγονός ότι ένας εξ αυτών κάθισε σε έναν θρόνο μιας εξωγενούς εξουσίας (ο Πρωθυπουργός), ενώ κάποιοι άλλοι βρέθηκαν σε διάφορα οφίτσια ενός καθεστώτος που τους είναι ξένο και εντέλει αδιάφορο, της Δημοκρατίας. Όπως και οι μηχανισμοί, τα προβλήματα, τα όρια και η μοίρα του.

Κάθε κουβέντα, κάθε πράξη, κάθε παράλειψή τους είναι μέρος αυτού του εσωτερικού διαλόγου, αυτής της αληθινά σκληρής διαπραγμάτευσης, της μόνης διαπραγμάτευσης, ανάμεσα σε σέχτες ενός αριστερού Θεού – όπως καθείς τον φαντάζεται - μιας μειοψηφικής πίστης. Όλα τα υπόλοιπα, η οικονομία, η χώρα, οι διεθνείς ισορροπίες, είναι για τους φανατικούς ένα αδιάφορο σκηνικό από χαρτόνι, από το οποίο εξαρτάται όμως η κυριαρχία του ενός πάνω στον άλλο σε αυτή την αμείλικτη εσωτερική σύγκρουση. Όπως ακριβώς ο Ζαχαριάδης, ο Μάρκος και η παρέα τους δεν δίστασαν να οδηγήσουν τον τόπο εν γνώσει τους σε έναν καταστροφικό για τη χώρα και εκ των προτέρων χαμένο για την παράταξή τους εμφύλιο με μόνο σκοπό να κυριαρχήσουν στους εσωκομματικούς τους αντιπάλους, το μόνο που αληθινά άγγιζε την ψυχή τους.

Στο άγριο αυτό παίγνιο, όπως και σε εκείνο που πολλές θρησκευτικές σέχτες έπαιξαν στη διάρκεια των ατέλειωτων χρόνων του Μεσαίωνα, καμιά συμμαχία δεν αποκλείεται, καμιά βοήθεια δεν είναι ντροπή, τίποτε δεν είναι απαγορευμένο, αληθινά ιερό. Από τον Κιμ και τον Μαδούρο ως ακραία καπιταλιστικά κερδοσκοπικά funds και μαφιόζικες ολιγαρχίες, ακόμη και τον ίδιο τον Διάβολο.

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που σε μάτια ασυνήθιστα στις ίντριγκες του σταλινισμού ή των εκκλησιαστικών παρασκηνίων φαντάζει ως ακατανόητο αποκτά νόημα και εξηγείται.

Φυσικά, αυτό δεν το κάνει λιγότερο σκοτεινό, αυτοκαταστροφικό, παράλογο.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος

 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.