Μια ακατανόητα ακατανόητη αλήθεια

«Αν πηδήξεις από τον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας και πέσεις στην άσφαλτο θα γίνεις λιώμα». Αυταπόδεικτη κοινοτοπία, θα πείτε. Κι όμως, αυτή η κοινοτοπία φαίνεται να μην αποτελεί κοινό τόπο της σκέψης πάρα πολλών συμπατριωτών μας.

Σκεφτείτε την ακόλουθη εικόνα: ένας άνθρωπος μετεωρίζεται στο μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου μιας πολυκατοικίας για ώρα. Προφανώς εκτός λογικού. Κι από κάτω ένα πλήθος σε έξαψη φωνάζει ρυθμικά: πήδα! πήδα!

Κι όταν ο ατυχής πηδά και σκάει στο τσιμέντο, το πλήθος των αποβλακωμένων οπαδών ξεσπάει σε κατάρες για την άθλια άσφαλτο που τον έκανε λιώμα και τον Θεό που δεν τον έσωσε από τις αναπότρεπτες δυνάμεις της βαρύτητας.

Κάπως έτσι ακούγονται οι κραυγές όσων ξαφνικά κλαίνε και οδύρονται για την επερχόμενη αύξηση του ΦΠΑ σε ό,τι έχει απομείνει να κινείται, για το απαράδεκτο ύψος και όρους του ΕΝΦΙΑ, για τις αναπόφευκτες μειώσεις μισθών και συντάξεων.

Όμως η αύξηση των φόρων και η επιβολή ακόμη πιο παράλογων κι άδικων όρων στον υπολογισμό τους είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας αναπόδραστης εξίσωσης:

όταν δεν μειώνονται οι μη παραγωγικές δαπάνες του Κράτους,

όταν μειώνεται αντί να αυξάνεται το ΑΕΠ, άρα και τα καθαρά έσοδα του Κράτους (δηλαδή δεν γίνονται επενδύσεις στον παραγωγικό τομέα, γιατί το ίδιο το Κράτος τις εμποδίζει με τις πράξεις ή τις παραλείψεις του),

τότε το κενό στο δημόσιο ταμείο καλύπτεται μόνο με την αύξηση των φόρων σε ό,τι ακόμη παράγει κάτι.

 Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Και το πλήθος των αφιονισμένων, που οι ίδιοι στην πλειοψηφία τους ωρύονταν πριν λίγο για κάθε μέτρο μείωσης δαπανών, που ολοφύρονταν για κάθε αλλαγή που ανοίγει τον ανταγωνισμό σε νεοεισερχόμενους σε κάθε αγορά και ιδιαίτερα την αγορά της εργασίας (αυτούς δηλαδή που συνιστούν την καινοτομία και την επένδυση), οι ίδιοι ακριβώς καταριούνται αλλοπαρμένοι τη φυσική συνέπεια της βαρύτητας και τη σκληρότητα της ασφάλτου. Δηλαδή, την αύξηση των φόρων που κάνουν λιώμα την παραγωγή.

Ακατανόητο στ’ αλήθεια!


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος