Μετά από 35 χρόνια παραμυθίας και 5 χρόνια χοντρά ψέματα, που το κάθε ένα διαδέχεται ένα άλλο μεγαλύτερο (τι επενδύσεις έρχονται! τι ψευτογενές πλεόνασμα! τι απλοποιήσεις των νόμων! τι κατάργηση φόρων! τι έξοδοι στις αγορές! τι ανάπτυξη!) τα νούμερα αποκαλύπτονται και πάλι αμείλικτα. Οι εξαγωγές μειώνονται, το πρωτογενές αποδεικνύεται μη βιώσιμο χωρίς αύξηση των φόρων, οι βασικές κρατικές υπηρεσίες χειροτερεύουν και γίνονται ακριβότερες και πιο αδιάφανες (δικαιοσύνη, ασφάλεια, Παιδεία, Υγεία, δίκτυα). Και ο δείκτης της ανεργίας παραμένει κολλημένος στο κόκκινο.
Κι η χώρα πορεύεται πάλι χαρωπά και ξέγνοιαστα προς τη δόξα της υποβάθμισης σε παρία της Ευρώπης, με τους Σαμαράδες της, τους Τσίπρες, τους Βενιζέλους, τους Παπανδρέου. Ένας θίασος που εμπλουτίζεται κατά περίπτωση με διάφορους εφήμερους ή πολυετείς μαϊντανούς, που πωλούν την σοφία τους όσο όσο. Οικονομολόγοι, επικοινωνιολόγοι, δικηγόροι, αναλυτές.
Και πάλι καταλήξαμε στα ίδια, στην παρακμιακή δεκαετία του 80: μια αναχρονιστική και πιο αμόρφωτη Δεξιά, που γλύφει ό,τι έχει απομείνει στην κουτάλα, και ένα περονικό και ακόμη πιο αγράμματο συνονθύλευμα που προσποιείται την Αριστερά.
Κι όσοι κοιτούν μπροστά με αρχές αλλά χωρίς παρωπίδες, διαθέτουν δηλαδή το λεπτεπίλεπτο κάτοπτρο που μέσα από ένα σύστημα αξιών προτείνει πρακτικές λύσεις σε προβλήματα, στηρίζει μια στάση ζωής, αυτό το κάτοπτρο που λέγεται συνοπτικά ιδεολογία και πνευματική συγκρότηση, απομονωμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ασυνάρτητοι, πάνε κι αυτοί σαν άλλοτε, στο μοναχικό τους ακρογιάλι.
Η σοβαρή αριστερά, οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι, οι άξιοι συντηρητικοί, οι σύγχρονοι οικολόγοι, εκκωφαντική απουσία. Μια μόνο προσπάθεια φαίνεται κάτι λίγα να κάνει, κάτι ψιλά να πετυχαίνει. Η μεγάλη όμως εικόνα των ανθρώπων της λογικής, αν τη δει από μακριά κανείς, είναι ίδια με αυτή της χώρας.
Το ίδιο παραπαίουσα, το ίδιο αυτοαναφορική, το ίδιο μονόχνωτη, το ίδιο παρακμιακά γραφική. Σαν εκτός τόπου. Άκαιρη και άκυρη.
Tούτο το τραγουδάκι του Σογιούλ μοιάζει με το κύκνειο άσμα της ύστερης μεταπολίτευσης, σαν τον λυγμό της έρημης χώρας του T. S. Eliot με τον οποίο τελειώνει ο κόσμος κι όχι με κανέναν πάταγο, καθώς πλέουμε αμέριμνοι στα ήρεμα νερά της Βάρκιζας προς το Σούνιο κάτω από το λαμπρό Αττικό φως, πριν ξεσπάσει το μπουρίνι.
Κι η χώρα πορεύεται πάλι χαρωπά και ξέγνοιαστα προς τη δόξα της υποβάθμισης σε παρία της Ευρώπης, με τους Σαμαράδες της, τους Τσίπρες, τους Βενιζέλους, τους Παπανδρέου. Ένας θίασος που εμπλουτίζεται κατά περίπτωση με διάφορους εφήμερους ή πολυετείς μαϊντανούς, που πωλούν την σοφία τους όσο όσο. Οικονομολόγοι, επικοινωνιολόγοι, δικηγόροι, αναλυτές.
Και πάλι καταλήξαμε στα ίδια, στην παρακμιακή δεκαετία του 80: μια αναχρονιστική και πιο αμόρφωτη Δεξιά, που γλύφει ό,τι έχει απομείνει στην κουτάλα, και ένα περονικό και ακόμη πιο αγράμματο συνονθύλευμα που προσποιείται την Αριστερά.
Κι όσοι κοιτούν μπροστά με αρχές αλλά χωρίς παρωπίδες, διαθέτουν δηλαδή το λεπτεπίλεπτο κάτοπτρο που μέσα από ένα σύστημα αξιών προτείνει πρακτικές λύσεις σε προβλήματα, στηρίζει μια στάση ζωής, αυτό το κάτοπτρο που λέγεται συνοπτικά ιδεολογία και πνευματική συγκρότηση, απομονωμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ασυνάρτητοι, πάνε κι αυτοί σαν άλλοτε, στο μοναχικό τους ακρογιάλι.
Η σοβαρή αριστερά, οι προοδευτικοί φιλελεύθεροι, οι άξιοι συντηρητικοί, οι σύγχρονοι οικολόγοι, εκκωφαντική απουσία. Μια μόνο προσπάθεια φαίνεται κάτι λίγα να κάνει, κάτι ψιλά να πετυχαίνει. Η μεγάλη όμως εικόνα των ανθρώπων της λογικής, αν τη δει από μακριά κανείς, είναι ίδια με αυτή της χώρας.
Το ίδιο παραπαίουσα, το ίδιο αυτοαναφορική, το ίδιο μονόχνωτη, το ίδιο παρακμιακά γραφική. Σαν εκτός τόπου. Άκαιρη και άκυρη.
Tούτο το τραγουδάκι του Σογιούλ μοιάζει με το κύκνειο άσμα της ύστερης μεταπολίτευσης, σαν τον λυγμό της έρημης χώρας του T. S. Eliot με τον οποίο τελειώνει ο κόσμος κι όχι με κανέναν πάταγο, καθώς πλέουμε αμέριμνοι στα ήρεμα νερά της Βάρκιζας προς το Σούνιο κάτω από το λαμπρό Αττικό φως, πριν ξεσπάσει το μπουρίνι.
Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν άλλοτε,
σκέψου γαλήνη που θα `χει
κει που στέκονται οι βράχοι
και φιλοσοφούν μονάχοι
σκέψου γαλήνη που θα `χει
κει που στέκονται οι βράχοι
και φιλοσοφούν μονάχοι
Θα `μαστε μόνοι εσύ και γω
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βρεθούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά
στη γνωστή μας ακρογιαλιά
και θα βρεθούμε με βήμα αργό
στα λημέρια μας τα παλιά
Συ και γω, συ και γω
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
στης ακρογιαλιάς τη γαλήνη
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Απολαύστε το παρακάτω στο ακόλουθο link
Στη φωτογραφία: Εξέδρα μπροστά στο ξενοδοχείο "Ακταίον" στο Νέο Φάληρο
No comments:
Post a Comment