Ένας από τους πλέον επικίνδυνους αλλά και παράδοξα αληθοφανείς μύθους της «αριστερής ηθικολογίας» (συγγνώμη για την αντίφαση, καθώς η ηθικολογία είναι εξ ορισμού βαθύτατα δεξιά έως φασιστική πολιτική στάση) είναι πως, αν πιάσουμε τα κλεμμένα του παρελθόντος, σωθήκαμε.
Κάτι σαν τις αποζημιώσεις των Γερμανών ή των Περσών (δεν έχει μεγάλη σημασία ο πόλεμος που θα διαλέξουμε, τι 70 χρόνια πίσω τι μερικές χιλιάδες, στο κάτω-κάτω οι άλλοι έχουν και πετρέλαια). Ή σαν τα λεφτά του Ατρέμη Σώρρα.
Το ένα ζήτημα είναι το πραγματικό μέγεθος της διαφθοράς. Το μεγάλο τμήμα της δεν είναι αυτό της μεγάλης μίζας, τύπου Τσοχατζόπουλου. Αυτό φαίνεται σημαντικό ως ατομική περίπτωση. Αλλά ως άθροισμα περιορίζεται σε συγκριτικά λίγες περιπτώσεις σε σχέση με το σύνολο. Το μεγάλο μέρος της είναι αυτή η μικρή και μεσαία καθημερινή μίζα που κατέληξε και καταλήγει ακόμη στα χέρια διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων ως ένας δεύτερος μισθός. Στις πολεοδομίες, τις εφορίες, τις υπηρεσίες αδειοδοτήσεων, τα νοσοκομεία, την Αστυνομία. Και είναι διαρκές και επαναλαμβανόμενο.
Εάν υποθέσουμε πως το 1/50 του ενός εκατομμυρίου των κρατικών λειτουργών και υπαλλήλων του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία, πολλαπλασιασμένο επί ένα μεσαίο ποσό, από 500 ως 50.000 ευρώ τον χρόνο, αποδίδει έναν αριθμό ασύλληπτα μεγαλύτερο από όλες τις μεγάλες μίζες. Από 500 εκατομμύρια ως ένα δισεκατομμύριο τον χρόνο με συντηρητικές εκτιμήσεις. Και αυτό επί πολλά χρόνια έως σήμερα.
Όμως, φυσικά, τα ποσά αυτά έχουν πάψει να υπάρχουν, έχουν γίνει κατανάλωση, επένδυση, σπουδές των παιδιών.
Το δεύτερο ζήτημα του μύθου της ψευτοαριστερής ηθικολογίας είναι η απόκρυψη του ουσιώδους.
Η διαφθορά έχει όντως τεράστια αρνητική επίπτωση στην οικονομία. Όχι όμως τόσο εξαιτίας του βάρους της μίζας μερικών. Αλλά λόγω της στρέβλωσης των αποφάσεων της διοίκησης που αναπόφευκτα προκαλεί.
Δεν είναι τόσο τα χρήματα που πήρε ο Α ή ο Β υπουργός ή υπάλληλος από ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα, την κατασκευή ενός δημόσιου έργου, που είναι το κύριο κόστος της διαφθοράς. Δεν είναι ούτε τα χρήματα που παίρνει ο διεφθαρμένος εφοριακός.
Είναι ότι στον βαθμό που οι αποφάσεις λαμβάνονται με αδιαφάνεια και όχι με κριτήρια αναγκαιότητας και συμφέροντος για το Δημόσιο, δηλαδή για τους φορολογούμενους πολίτες, δεν είναι καθόλου μα καθόλου βέβαιο ότι το ίδιο το Δημόσιο Έργο, είτε είναι μια μεγάλη προμήθεια, είτε είναι ένα κτήριο, είτε μια κοινωνική δράση, είτε η πρόσληψη μιας σειράς υπαλλήλων, είτε μια φρεγάτα, είναι καθαυτό απαραίτητο και ότι εκτελείται και υλοποιείται με τους καλύτερους όρους.
Είναι η ανασφάλεια και ακαταλληλότητα των αποφάσεων της διοίκησης και η στρέβλωση του υγιούς ανταγωνισμού το μεγάλο κακό που προκαλεί η διαφθορά. Είναι πως χτίζει ένα άχρηστο κράτος-Φρανκενστάιν με έργα, εξοπλισμό, προγράμματα και υπαλλήλους που δεν χρειάζονται, φτιαγμένο από περισσεύματα πτωμάτων, από σκουπίδια, από παλιοσίδερα, που παραγγέλνει, διορίζει και πληρώνει με κύριο κριτήριο ποιος δίνει τη μεγαλύτερη μίζα, ποιος παρέχει την καλύτερη ανταμοιβή σε αυτόν που λαμβάνει τις αποφάσεις.
Το κόστος της διαφθοράς είναι εντέλει πολλαπλάσιο από τη μίζα του διεφθαρμένου. Είναι ασύλληπτα μεγαλύτερο. Είναι αυτό που τοποθετεί τη διακυβέρνηση της χώρας στις θέσεις 130φεύγα ανάμεσα σε 144 χώρες όσον αφορά την αποτελεσματικότητα και τη διαφάνεια της διακυβέρνησης στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας του World Εconomic Forum (Goverment efficiency 129η, Wastefulness of government spending:131η).
Είναι αυτά τα πεταμένα λεφτά 40 χρόνων σπατάλης ολόγυρά μας, κουφάρια κτηρίων, άχρηστα οπλικά συστήματα, αχρησιμοποίητα μηχανήματα, εμμονή σε παρωχημένες επιλογές σαν τους λιγνίτες, άχρηστες δήθεν «κοινωνικές» δράσεις, άχρηστοι υπάλληλοι που κάθε χρόνο, κάθε μέρα ξαναπληρώνονται, όλα τούτα, υλικά μηχανήματα και άνθρωποι που σαπίζουν σε αχρηστία γύρω μας κι εμείς μαζί τους.
Αυτό το κόστος, αυτή η συνέπεια της διαφθοράς, αυτά τα στοιχεία των υποχρεώσεων του Δημοσίου όχι μόνο είναι μη ανακτήσιμα ως χρήματα, αλλά προκαλούν μόνιμη δαπάνη και είναι δύσκολα διαχειρίσιμα. Μπορείς μόνο να καταγράψεις τη ζημιά, να κοιτάξεις τι μπορείς να γλυτώσεις για τον φορολογούμενο πουλώντας ή αξιοποιώντας με τρόπο ευφάνταστο ό,τι έχει απομείνει και πληρωθεί χρυσό στην εποχή του, και απολύοντας. Κι αν ήταν να πιάσουν τους διεφθαρμένους, τον εαυτό τους θάπρεπε να συλλάβουν. Γιατί αυτοί σχεδίασαν, αυτοί επέλεξαν, αυτοί διόρισαν μέσω των συνδικαλιστικών συναλλαγών, και αυτοί διατηρούν και συντηρούν τα άχρηστα περιουσιακά στοιχεία και τις άχρηστες συμβάσεις εργασίας εις βάρος των φορολογουμένων.
Αλλά η σάπια αριστερά μας (κακέκτυπο της εξίσου σάπιας δεξιάς μας) προτιμά να πουλά την πιασάρικη εικόνα μερικών διεφθαρμένων «πλουσίων» και μεγαλοκαρχαριών πίσω από την οποία κρύβεται το παγόβουνο της ζημιάς που προκαλεί ένα τεράστιο και διεφθαρμένο κράτος, το οποίο υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια, και του οποίου υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες.
Το γαμώτο είναι πως το αντίτιμο της τεράστιας απιστίας τους προς το Δημόσιο, την οποία μάλιστα διακηρύσσουν και για την οποία περηφανεύονται (δεν πουλάμε τίποτα, δεν αξιολογούμε και δεν απολύουμε κανέναν) είναι πολύ χαμηλό συγκριτικά με τη ζημιά που προκαλεί η διεφθαρμένη αυτή πρακτική: ένας βουλευτικός μισθός, μια θεσούλα κάπως καλοπληρωμένη, λίγη εφήμερη δόξα.
Το κακό με αυτή την «αριστερά» δεν είναι μόνο πως είναι βαθιά διεφθαρμένη. Είναι πως επιπλέον είναι και επαρχιώτικα μίζερη.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment