Το Ελληνικό τείχος του Βερολίνου

«Στο μικροσκόπιο της εφορίας οι φορολογικοί κάτοικοι εξωτερικού», διαδίδει απειλητικά η κυβέρνηση. «Οι ελεγχόμενοι φορολογούμενοι υποχρεούνται να προσκομίσουν δικαιολογητικά, από τα οποία θα προκύπτει ότι όντως είχαν μεταφέρει την πραγματική τους κατοικία ή το κέντρο του επαγγελματικού τους βίου στην αλλοδαπή» (kathimerini.gr) προσθέτει με νόημα για να τρομοκρατήσει. Υπονοώντας «σας κρατάμε, όλο και κάποια περιουσία θάχετε στην Ελλάδα, ένα κτηματάκι, ένα σπίτι εξ αδιαιρέτου, έναν κοινό λογαριασμό με τους γονείς ή τα παιδιά σας, κανένα ενοίκιο, περιμένετε κάτι να κληρονομήσετε. Τι κι αν έχετε επιλέξει να ζήσετε τη ζωή σας αλλού; Να αναζητήσετε δουλειά με πολλές δυσκολίες πέρα από τα σύνορα; Δεν θα πάτε πουθενά! Τουλάχιστον όχι πριν σας τα πάρουμε όλα!»

Πρώτα φεύγουν τα χρήματα, μετά οι άνθρωποι. Η χώρα έχει χάσει 350.000  κατοίκους τα τελευταία πέντε χρόνια και πάνω από μισό εκατομμύριο, αν προσθέσει κανείς και τους παραγωγικούς εγκατεστημένους μετανάστες. Περίπου το 10% του παραγωγικού πληθυσμού της. 

Η Κυβέρνηση επιχειρεί, ως συνήθως, στη λάθος κατεύθυνση. Χτίζει ένα διάτρητο φορολογικό τείχος, με τις συνήθεις κουτοπονηριές, διοικητικά εμπόδια, εκβιασμούς και απειλές, προσπαθώντας απελπισμένα να κρατήσει ομήρους αυτούς που αποφασίζουν να φύγουν από τoν τόπο που καταρρέει και να συνεχίσουν την ζωή τους αλλού, όπου τους προσφέρονται περισσότερες δυνατότητες γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Ή να τα αρπάξει και από τα εκατομμύρια των Ελλήνων του εξωτερικού, που δούλεψαν σκληρά στη ζωή τους σε άλλους τόπους και βοήθησαν και την Ελλάδα με τη δουλειά τους με κάθε τρόπο.

Αδυνατεί να κατανοήσει ότι όσο υπάρχουν ανοιχτά σύνορα, ο μόνος υγιής τρόπος να κρατήσει τους κατοίκους της και να προσελκύσει και άλλους είναι να προσφέρει ένα ανταγωνιστικό φορολογικό καθεστώς. Να σταματήσει την κρατική κερδοσκοπία.

Όλοι, και κυρίως η μεσαία τάξη και οι πιο αδύνατοι, και φυσικά οι άνεργοι, προτιμούν να πληρώνουν όχι απαραίτητα χαμηλότερους, αλλά προβλέψιμους και λογικούς φόρους ανάλογα με το εισόδημά τους, αντί να επιβαρύνονται με φόρους επί μη εισοδήματος, όπως για παράδειγμα με τα απίθανα τεκμήρια, τις εισφορές επιτηδεύματος, την ασφαλιστική εισφορά σε οργανισμούς όπως στον ΟΑΕΕ, που δεν αντιστοιχεί στο εισόδημα τους.

Κεφαλικούς φόρους κάθε είδους, βγάζεις δεν βγάζεις λεφτά.

Οι μέσοι και φτωχότεροι άνθρωποι δεν φεύγουν κατά χιλιάδες προς φορολογικούς παραδείσους. Εκεί πηγαίνει η ανώτερη τάξη και οι πλούσιοι, που ούτως ή άλλως έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.

Οι μέσοι και φτωχότεροι μετακομίζουν σε χώρες με φυσιολογική φορολόγηση, με μεγαλύτερη φορολογική ασφάλεια, που δεν καταστρέφουν τη ζωή του ανθρώπου με μεσαία ή χαμηλά εισοδήματα μέσω συστημάτων φορολογικής ομηρείας: τον χαμηλόμισθο, τον νέο επιτηδευματία, τον άνεργο. Γι' αυτούς είναι αντικειμενικά προτιμότερο να φορολογούνται σε χώρες με υψηλούς φόρους, ακόμη και στη Δανία, τη Σουηδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, παρά στην Ελλάδα.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν (ακόμη;) την ελευθερία να επιλέξουν τον τόπο κατοικίας τους και το κράτος στο οποίο θα πληρώνουν τους φόρους τους, εφόσον αυτό τους δεχτεί.

Εάν το Ελληνικό κράτος θέλει να κρατήσει τους ανθρώπους στον τόπο τους, δεν θα το κάνει με τη διοικητική φορολογική τρομοκρατία.

Έτσι δεν θα εμποδίσει τους κατοίκους του να φύγουν για να επιβιώσουν, αλλά σίγουρα θα αποτρέψει οποιονδήποτε άνθρωπο της μεσαίας τάξης να έρθει στη χώρα. Ή οποιαδήποτε μικρή ή μεσαία επιχείρηση να ξεκινήσει εδώ. Κανείς δεν πάει κάπου από όπου δεν αισθάνεται ότι μπορεί εξίσου εύκολα να φύγει. Κανείς δεν μπαίνει αυτοβούλως σε μια παγίδα. Σε μια φορολογική φυλακή. Ενώ η φυγή θα επιταχύνεται. 

Θα μείνουν μόνο οι πολύ μεγάλοι και αλυσίδες που μπορούν να διατηρούν έδρες και τις σημαντικές δραστηριότητες τους αλλού. Ενώ στην Ελλάδα θα εγκαθιστούν τα τμήματα των επιχειρήσεων με τη χαμηλότερη προστιθέμενη αξία, διαθέτοντας δυνατότητες μεγάλων λογιστηρίων, δικτύων εμπορίου, ενδοεταιρικές ευκαιρίες συμφερουσών συναλλαγών. Συμβαίνει ήδη σε όλους τους τομείς. Από τον τουρισμό ως το εμπόριο και τη βιομηχανία.

Ας το πάρουν χαμπάρι. Ο δρόμος της φορολογικής τρομοκρατίας και της κρατικής κερδοσκοπίας που τραβούν, με ανοιχτά σύνορα είναι αδύνατος. Είναι πράξη απονενοημένη.

Είναι η πρώτη πέτρα σε ένα επόμενο στάδιο, ένα τραγικό φυσικό τείχος.

Ποιος θα τολμήσει να χτίσει το ελληνικό τείχος του Βερολίνου σε μια νύχτα; Και να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη και βίαιη κατάρρευσή του στη συνέχεια;


Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος