Η μονοσήμαντη Δημοκρατία

Κοιτώντας από κάποια απόσταση τη δημοκρατική εκλογική διαδικασία στη χώρα μας υποπίπτουμε συχνά σε μια κοινότατη παρανόηση.

Πιστεύουμε αυταπατώμενοι πως υπάρχουν αυτοί που κρίνουν και εκείνοι που κρίνονται. Σαν νάναι δύο ξεχωριστοί κόσμοι, όπου ο πολίτης κολακεύεται να πιστεύει πως κάθεται έστω και για μια σύντομη στιγμή κάθε μερικά χρόνια στα έδρανα του δικαστή ή του μάνατζερ που παίρνει συνεντεύξεις κι εξετάζει αφ' υψηλού τους ενδιαφερόμενους. Αντλεί έτσι κι αυτός λίγη από την ηδονή και την αίγλη (όχι τον κόπο) της εξουσίας. Γι' αυτό και η συζήτηση για εκλογές είναι σε αυτόν τον τόπο διαρκής. Οι πονηροί πολιτικοί το ξέρουν και γαργαλούν πολίτες εθισμένους σε επαναληπτικούς εκλογικούς οργασμούς, που αποσπούν από τη θλιβερή και επίπονη πραγματικότητα.

Διαχωρίζουμε έτσι την ευθύνη του ψηφοφόρου από την ευθύνη του υποψηφίου και στη συνέχεια την ευθύνη του πολιτικού που εκλέγει.

Όμως στη μαγική αυτή σχέση, στη χημεία της Δημοκρατίας, όλοι κρίνονται από την επιτυχία ή την αποτυχία των επιλογών τους, από την ειλικρίνεια των προθέσεων και την ποιότητα των κριτηρίων τους (καθώς η πορεία είναι κοινή και οι συνέπειες εξίσου).

Όταν θα το καταλάβουμε αυτό, τότε θα αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε κάπως από την επιφανειακή και αυτοκαταστροφική Δημοκρατία της ανέξοδης μπαρούφας και θα πλησιάσουμε πιο κοντά στη σύγχρονη συμμετοχική Δημοκρατία, στη Δημοκρατία της Ελευθερίας και της Ευθύνης.



Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος