Είδα πρόσφατα για πολλοστή φορά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών: Τον Νονό (The Godfather), του Francis Ford Coppola, με βάση το βιβλίο του Mario Puzo.
Πραγματεύεται τη σκληρή διαδικασία της αναπόφευκτης διαδοχής σε μια παλιά οικογένεια μαφιόζων, με τους δικούς της κώδικες τιμής, τις εσωτερικές πειθαρχίες, τον σεβασμό της εξουσίας αλλά και την αναζήτηση της ικανότητας και της πρόθεσης. Μέσα από άγρια αλλά και φυσικά μαθήματα που δίνει η ζωή στα τρία αρσενικά παιδιά του Δον Κορλεόνε, μέσα από μαφιόζικες περιπέτειες και δοκιμασίες, από ακραία αλλά και ελεγχόμενη βία, τελικά, όπως ήταν γραφτό, εκών άκων, τον Νονό (Μάρλον Μπράντο) διαδέχεται ο μικρότερος, ο καλύτερος, ο πιο μορφωμένος, ο Μάικλ, τον οποίο υποδύεται ο Αλ Πατσίνο. Ήταν αυτός ο οποίος περισσότερο μισούσε τη βία και ονειρευόταν μια κανονική και νόμιμη ζωή.
Σε αυτόν τον αντιστραμμένο κόσμο ο Κόπολα αφηγείται αριστοτεχνικά την αναπαραγωγή κάθε σοβαρού συστήματος εξουσίας. Αυτός ο κόσμος διαθέτει ένα δικό του σύστημα αξιών με βαθιές ρίζες, ένα τελετουργικό, έναν σεβασμό, μιαν αξιοπρέπεια.
Κι όσο την έβλεπα τόσο μελαγχολούσα.
Θυμήθηκα μια φράση που μούχε πει πριν χρόνια η Μιμίκα Κρανάκη στο Παρίσι.
"Ούτε μια μαφία της προκοπής δεν αξιωθήκαμε σε αυτή τη χώρα."
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment