Ήταν σε μια πτήση από την πόλη του Μεξικό για ένα ορεινό αεροδρόμιο της Γουατεμάλας. Είχαν κάνει overbooking κι έτσι οι φίλοι μου είχαν κανονική θέση αλλά εμένα με έβαλαν σε ένα υπερυψωμένο κάθισμα πίσω και ανάμεσα από τους δύο πιλότους. Ήταν πολύ ευγενικοί. Πιάσαμε την κουβέντα και είχαν την καλοσύνη να μου εξηγούν τα πάντα, τόσο για τη λειτουργία των οργάνων όσο και για τις συνθήκες εργασίας τους, τον τόπο και τους ουρανούς του. Είχα την ευκαιρία επίσης να δω μια τροπική καταιγίδα κι ένα ουράνιο τόξο από το cockpit καθώς πλησιάζαμε στον αεροδιάδρομο προσγείωσης σε ένα υψίπεδο μέσα στη ζούγκλα. Μπαίνοντας στο πιλοτήριο αισθάνθηκα τα μάτια των άλλων επιβατών να με παρακολουθούν με περιέργεια και κάποια δικαιολογημένη ανησυχία.
Η πτήση για Κεφαλλονιά είναι συντομότερη. Υποθέτω, όμως, ότι η συνύπαρξη των δύο ανδρών με τους πιλότους στο αεροπλάνο στη διαδρομή για το σεισμόπληκτο νησί δεν είχε τα ίδια κίνητρα. Δεν θα υπήρχαν και επιβάτες (στρατιωτικό το αεροσκάφος) για να ανησυχήσουν για την εγγύτητά τους στα χειριστήρια. Τόχε κάνει και ο μακαρίτης ο Πρόεδρος της Πολωνίας, εκείνος ο ένας από τους δύο υπερσυντηρητικούς ευρωφοβικούς διδύμους που μοιράζονταν την Προεδρία και την Πρωθυπουργία της χώρας, και κατάφερε να καρφωθεί κάπου στα δάση της Σιβηρίας, αν θυμάμαι καλά, μαζί με ένα μέρος από την στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας.
Αλλά ας μην πανικοβαλλόμαστε. Εδώ σταματούν οι ομοιότητες.
Εδώ δεν έχουμε ακυρώσει (ακόμη;) το εισιτήριο στην καθημερινή μας πτήση, που κρατούν από κοινού το χειριστήριο μονάχοι τους τόσον καιρό, κι όλα πάνε ρολόι, το αεροπλάνο θα φοβηθούμε; Τόσον καιρό πιλοτάρει ο ένας και σιγοντάρει ο άλλος. Πάθαμε τίποτα; Κουράστηκε ο ένας; Έτοιμος να αναλάβει ο άλλος. Γραμμή για τον ίδιο τόπο, για τον ίδιο κάπως μακάβριο προορισμό.
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment