 |
| Κατανομή Ελληνικού χρέους (πηγή διαγράμματος: Daily Telegraph) |
Ο κοινοτικός προϋπολογισμός για
μια πενταετία ανέρχεται περίπου σε ένα τρισεκατομμύριο (χίλια δισεκατομμύρια) Ευρώ.
Από αυτόν πληρώνονται όλες οι κοινοτικές δαπάνες, από τη μια άκρη της Ευρώπης
ως την άλλη, από τη Φινλανδία ως την Πορτογαλία κι από την Ιρλανδία ως την
Κύπρο: αγροτική πολιτική και επιδοτήσεις, προγράμματα έρευνας και ανάπτυξης,
επενδύσεις σε υποδομές, τα διαρθρωτικά ταμεία προς τις πιο αδύναμες χώρες, μέσω
των οποίων χρηματοδοτείται το ΕΣΠΑ και τα ΚΠΣ από τα οποία έχει μερίδιο
σημαντικό η χώρα μας, οι δράσεις εξωτερικής πολιτικής και η λειτουργία των
θεσμών, για 500 εκατομμύρια κατοίκους.
Η Ελλάδα, πέρα από αυτά που έχει πάρει ως καθαρές πληρωμές από τον παραπάνω προϋπολογισμό, υπό την μορφή μεταβιβαστικών πληρωμών, τα οποία υπερβαίνουν αυτά που έχει συνεισφέρει κατά πολύ, έχει λάβει
τα τελευταία πέντε χρόνια εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τον Δημόσιο Τομέα (κατά κύριο λόγο από τα κράτη δηλαδή τους φορολογούμενους της ευρωζώνης) για να αποφύγει τη χρεωκοπία και την κατάρρευση.
317 δισεκατομμύρια ευρώ είναι τα χρήματα που το Ελληνικό Δημόσιο και όχι η ιδιωτική οικονομία δανείστηκε και χρωστά σήμερα. Μετά την απομείωση 110 δισεκατομμυρίων, που καταγράφηκαν ως ζημιά από τους ιδιώτες δανειστές της χώρας (τράπεζες Ελληνικές και ξένες και ασφαλιστικά ταμεία επίσης Ελληνικά και Ξένα). 437 δισεκατομμύρια περίπου, κάτι λιγότερο από το μισό του πενταετούς κοινοτικού προϋπολογισμού, δανείστηκε η χώρα για να επενδύσει, αλλά τα χρησιμοποίησε για να στηρίξει μια μη βιώσιμη λειτουργία του Ελληνικού κράτους, που δεν παράγει υπηρεσίες τέτοιες που θα επέτρεπαν στην οικονομία να αυξήσει το ΑΕΠ της και στον ιδιωτικό τομέα να παράγει και να εξάγει. Αντίθετα, τον εμποδίζει.
317 δισεκατομμύρια ευρώ είναι τα χρήματα που το Ελληνικό Δημόσιο και όχι η ιδιωτική οικονομία δανείστηκε και χρωστά σήμερα. Μετά την απομείωση 110 δισεκατομμυρίων, που καταγράφηκαν ως ζημιά από τους ιδιώτες δανειστές της χώρας (τράπεζες Ελληνικές και ξένες και ασφαλιστικά ταμεία επίσης Ελληνικά και Ξένα). 437 δισεκατομμύρια περίπου, κάτι λιγότερο από το μισό του πενταετούς κοινοτικού προϋπολογισμού, δανείστηκε η χώρα για να επενδύσει, αλλά τα χρησιμοποίησε για να στηρίξει μια μη βιώσιμη λειτουργία του Ελληνικού κράτους, που δεν παράγει υπηρεσίες τέτοιες που θα επέτρεπαν στην οικονομία να αυξήσει το ΑΕΠ της και στον ιδιωτικό τομέα να παράγει και να εξάγει. Αντίθετα, τον εμποδίζει.
Από το υπόλοιπο χρέος το 60%, τα 190 δισεκατομμύρια τα χρωστά στους φορολογούμενους της Ευρωζώνης, 36 δις (10%) χρωστά στο
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (δηλαδή στους φορολογούμενους της Βραζιλίας, της Ινδίας,
των ΗΠΑ, του Καναδά, της Ουρουγουάης κλπ, και στους Ευρωπαίους φυσικά που συνεισφέρουν στα κεφάλαια του ΔΝΤ). 6% στην ΕΚΤ (δηλαδή άλλα 19 δις) πάλι στους φορολογούμενους της Ευρωζώνης, των
οποίων το νόμισμα διαχειρίζεται η ΕΚΤ. Καμιά δεκαπενταριά δις χρωστά στις Ελληνικές τράπεζες. Και ακόμη όσα απομένουν, 80 δις, εγγυημένα και αυτά από την Ευρωζώνη), χρωστά στους
ιδιώτες επενδυτές που έχασαν τα μισά λεφτά τους μετά το PSI (δηλαδή και στα
Ελληνικά και διεθνή ασφαλιστικά ταμεία και στις ελληνικές τράπεζες).
Γι' αυτό το τεράστιο χρέος πληρώνει
επιτόκιο 2,5% περίπου, δηλαδή το μισό από την Πορτογαλία, πολύ λιγότερο από το
4,6% της Ιταλίας, το 4,2% της Ιρλανδίας, το 3,3% της Ισπανίας (που επίσης την
δανείζουν) και λίγο παραπάνω από αυτό της Γερμανίας (1,9%).
Έχει ήδη διευθετηθεί στον χρόνο, ώστε
στην ουσία είναι σαν να ήταν πολύ μικρότερο: Το think-tank Bruegel υπολογίζει πως η Ελλάδα πλήρωσε γύρω στο 2.6%
του ΑΕΠ της για την εξυπηρέτησή του τον περασμένο χρόνο, παρά το ευρύτερα
διαδεδομένο 4%. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι ένα μη βιώσιμο ποσό. Το
οποίο ενδεχόμενα μπορούσε να περιοριστεί περαιτέρω με κατάλληλη διαπραγμάτευση.
Με δυο λόγια, η Ελλάδα των δέκα
εκατομμυρίων κατοίκων έχει λάβει ποσό ίσο με το ένα τρίτο από τον πενταετή
προϋπολογισμό της Ένωσης των 500 εκατομμυρίων, από τους Ευρωπαίους φορολογούμενους, πολλοί από τους οποίους είναι φτωχότεροι από τους Έλληνες, για τη στήριξη των υποχρεώσεων του κράτους της,
μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια.
"Γιατί όλα αυτά;", θα σκεφτούν ορισμένοι. "Τι στο καλό, πετάνε τα λεφτά τους από αγάπη;" Δύσκολο να δει ο κουτοπόνηρος
τη μεγάλη εικόνα της Ευρώπης στον χρόνο και στον χώρο. Η Ευρώπη στηρίζει τον πλούτο της και
την ειρήνη στην πίστη στο κοινό όραμα, μια ενιαία και ισχυρή δύναμη που μπορεί
να επηρεάσει τον κόσμο. Και ως τέτοια έχει αναλάβει το κόστος της υπεράσπισης
αυτού του οράματος, που είναι προϋπόθεση για την ευημερία όλων. Ακόμη κι αν δεν
είναι τόσο δίκαιο για τα μη άσωτα μέλη της. Η αποδοχή του Ασώτου, όταν καταλάβει το λάθος του, είναι τελικά προς όφελος και των υπολοίπων. Ακόμη κι αν πρέπει κανείς να σφάξει τον μόσχο τον σιτευτό.
Και κάτι ακόμη που δεν πρέπει να
αγνοούμε: η Ελλάδα υπήρξε ένα κοινό Ευρωπαϊκό όνειρο, ένα μέρος του συλλογικού
ασυνείδητου της Ευρώπης και της Δύσης. Από την Ελληνική Επανάσταση, τον Ιερό Λόχο, και το Ναυαρίνο και πολλές φορές στη συνέχεια, η Ελλάδα αποτέλεσε το σύμβολο μιας συγκεκριμένης
εκδοχής του φιλελεύθερου κόσμου για τον εαυτό του. Το παλιότερο και ίσως
σημαντικότερο "ευρωπαϊκό project".
Η Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί σήμερα και
αύριο οι Ευρωπαίοι πολίτες, δύσκολα μπορούν να αποδεχτούν ότι η γωνιά αυτή της Βαλκανικής, που ταύτισαν με ένα μέρος από το δικό τους παρελθόν και παρόν, θα διαλυθεί στα
εξ ων συνετέθη: σε μια φωτισμένη διασπορά και ένα τσούρμο από κατσαπλιάδες, μικροεθνότητες
και τοπικισμούς που θα τρώγονται και θα σκοτώνονται μεταξύ τους όταν δεν τους αφανίζουν οι γείτονες. Δύσκολα μπορεί να δει τις υποδομές
που η ίδια πλήρωσε με χρήμα και τεχνογνωσία να καταστρέφονται και να
παρακμάζουν, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, σε μια
συριακή θύελλα. Και μαζί με αυτά τα μνημεία και οι μνήμες της ίδιας και της ανθρωπότητας. Μόνο και μόνο γιατί
οι νεοέλληνες έχουν καταστεί όμηροι μιας βαθιά απαίδευτης, κερδοσκοπικής, καιροσκοπικής και κοντόφθαλμης πολιτικής και οικονομικής ελίτ.
Από αυτό προέρχεται και η θλίψη μπροστά στο αδιέξοδο, καθώς πλησιάζουν στη μέρα της απόφασης.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Πηγές
No comments:
Post a Comment