Η μεγάλη πλάνη

Ακούγοντας τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης επιβεβαιώνεται η στρατηγική μόνιμης πολιτικής επιτυχίας της μεγάλης πλάνης στη χώρα μας τα τελευταία 30 χρόνια.

Διαπιστώνεις σε κάθε τομέα το αληθινό πρόβλημα (που είναι πασιφανές) και προτείνεις ως λύση τις αιτίες του, δηλαδή αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα: την υπερρύθμιση, την υπερφορολόγηση, το μεγαλύτερο, παρεμβατικότερο και πανταχού παρόν κράτος. Και όχι το ισχυρότερο ή το αποτελεσματικότερο για τους πολίτες σε σχέση με τα χρήματα που δαπανά (ακούσατε μήπως τίποτα συγκεκριμένο για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της κρατικής δαπάνης σε κάθε τομέα σε σχέση με το μέγεθός της;).

Εξισώνεις προς τα κάτω, δηλαδή προς τους πλέον προνομιούχους σε σχέση με την συνεισφορά τους στην παραγωγική διαδικασία, και βαφτίζεις την πορεία προς την συλλογική φτώχεια κοινωνική δικαιοσύνη. Δηλώνοντας ότι αυτό θα δημιουργήσει με μαγικό τρόπο συνθήκες προσέλκυσης παραγωγικών δραστηριοτήτων και ανθρώπων στην οικονομία. Αλλά ελπίζοντας στην πραγματικότητα πως θα ανανεώσεις την κλονισμένη κοινωνική συμμαχία των κρατικών και ιδιωτικών ολιγοπωλίων και συντεχνιών, των πάντα "ώριμων δικαιωμάτων". Μια συμμαχία ουδόλως αριστερών ή προοδευτικών πεποιθήσεων, μια αόρατη συλλογική εξουσία καταπιεστών.

Συντηρείς, με δυο λόγια, τη μεγάλη πλάνη: ταυτίζεις αυθαίρετα και πονηρά το Δημόσιο συμφέρον με το συμφέρον του Κράτους. Δηλαδή, τα συμφέροντα όλων των πολιτών σε κάθε τομέα με το συμφέρον αυτού που πληρώνουν για να τα υπηρετεί.

Μετά καλείς τους Ευρωπαίους φορολογούμενους (γιατί εδώ και χρόνια δεν φτάνουν μόνον οι δικοί σου) να το πληρώσουν. Και ελπίζεις πως αν δεν σου βγει (που πιθανότατα δεν θα σου βγει) θα έχεις συγκροτήσει μια συλλογική φαντασίωση ικανή να σε κρατήσει στην εξουσία της παρακμής για κάμποσα χρόνια ακόμη. Ότι θα πείσεις ακόμη και τους αδίκως ταπεινωμένους. Ότι θα παραπλανήσεις αυτούς ακριβώς από τους οποίους στερείς το αύριο, δηλαδή τους ανέργους, τους νέους, τους δίχως δημιουργική διέξοδο να σε ανεχτούν ως Σωτήρα από την κόλαση του ανοιχτού και προκλητικού μέλλοντος της διαρκούς αλλαγής, της ανησυχητικής αλλά δημιουργικής επινόησης του διαρκώς νέου. Πουλάς τη βαθιά συντήρηση για πρόοδο.

Κοντά ποδάρια. Και άσχημο τέλος.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος 

 Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.