Τη Χρυσή Άρκτο κέρδισε φέτος η ταινία «Taxi», του Ιρανού σκηνοθέτη Jafar Panahi, ο οποίος έχει καταδικαστεί από το καθεστώς των μουλάδων σε 20 χρόνια απαγόρευσης να γυρίζει ταινίες, επιβεβαιώνοντας τη μεγάλη παράδοση του Ιρανικού σινεμά άλλη μια φορά μετά τον Abbas Kiarostami. Το βραβείο παρέλαβε η ανιψιά του εκ μέρους του σκηνοθέτη, καθώς ο ίδιος δεν επιτρέπεται να ταξιδέψει εκτός της χώρας.
Πρόκειται για ένα πορτραίτο της Ιρανικής πρωτεύουσας, Τεχεράνης, γυρισμένο με μια μικρή κάμερα στερεωμένη μέσα σε ένα κίτρινο ταξί που οδηγούσε ο ίδιος. Oι επιβάτες αθώα εμπιστεύονται στον Παναχί, που μετατρέπει το μικρό κίτρινο όχημα σε κινούμενο εξομολογητήριο. Παραδοσιακοί και εκσυγχρονιστές, άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, πωλητές πειρατικών video και ακτιβιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μη επαγγελματίες ηθοποιοί που παραμένουν ανώνυμοι σκιαγραφούν την εικόνα του μεγάλου αυτού έθνους και της ζωντανής πρωτεύουσάς του. Πέρασαν ήδη πάνω από 35 χρόνια, μια γενιά ολόκληρη, από το ατύχημα στο οποίο συνέβαλαν και οι δυτικοί με την κοντόφθαλμη υποστήριξη του διεφθαρμένου καθεστώτος του Σάχη απέναντι στις δυνάμεις του εκδημοκρατισμού, συμβάλλοντας έτσι στην άνοδο των ηθικολόγων μουλάδων στην εξουσία. Τριανταπέντε χρόνια από τότε που το Ιράν έπεσε στη λακκούβα της ιστορίας. Μια από τις τρύπες εκείνες που εμφανίζονται απρόβλεπτα στην ιστορία των εθνών, διότι κανείς δεν φρόντισε να τις κλείσει έγκαιρα, και τα καταπίνουν σε σκοτεινές εποχές.
Έκτοτε ακολούθησαν πόλεμοι, η έξοδος της μεσαίας τάξης προς τη Δύση, καταπίεση, θρησκευτικός φανατισμός, τρομοκρατία, διακρίσεις, θρησκευτικές αστυνομίες, σε ένα έθνος πολιτισμένο, με βαθιά ανοιχτόμυαλη και δυτικότροπη παράδοση, διανόηση, με ανήσυχη νεολαία, εξαιρετικά μυαλά που ασφυκτιούν. Δυο φορές ψήφισαν μεταρρυθμιστές Προέδρους, βγήκαν στους δρόμους ανεπιτυχώς, με την εξουσία να ελέγχεται όμως από το θεοκρατικό καθεστώς, που παίζει διαρκώς κι επιδέξια το χαρτί του εθνικισμού και της "δυτικής απειλής", απέναντι σε μια νεολαία που ασφυκτιά και μια μεσαία τάξη που αισθάνεται παγιδευμένη. Οι μουλάδες κατόρθωσαν να μείνουν έτσι γραπωμένοι στην εξουσία με τα χρήματα του μεγάλου πλούτου της χώρας, το επιστημονικό δυναμικό της και την ανόητη υποστήριξη των φανατικών της Δύσης, των διοικήσεων Μπους (πατέρα και υιού και Τσένυ αλλά και ακραίων Ισραηλινών κυβερνήσεων) που τους πρόσφεραν (και προσφέρουν ακόμη ορισμένοι) απλόχερα τον εχθρό που αναζητούσαν, για να ταΐζουν την εθνικιστική φλόγα της ξένης απειλής που τους κρατά στη ζωή.
Να τα σκέφτονται αυτά οι δικοί μας δεξιοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι, που νομίζουν ότι ηθικολογούντες κερδίζουν κατιτίς. Στην πραγματικότητα, όταν η πολιτική διαμάχη μετατοπίζεται από την πολιτική στην ηθικολογία, όταν μετατρέπεται σε έναν διαρκή θόρυβο για σκάνδαλα, διεφθαρμένους, κλέφτες και αρματολούς, όταν η μαγική λύση σε όλα είναι το "φέρτε πίσω τα κλεμμένα" και οι εξωτερικοί εχθροί του έθνους που μας επιβουλεύονται διαρκώς, όταν αναζητάμε (επί ματαίω) αγγέλους της σωτηρίας, άμεμπτους και άσπιλους, εκείνος που τελικά κερδίζει είναι η ιδεολογία των ηθικολόγων. Η κάθε φορά πιο ακραία εκδοχή της, που τα λέει και καλύτερα και πιο χύμα, χωρίς όρια. Οι ντόπιοι μουλάδες, οι νεοσταλινικοί, οι φασίστες και οι κάθε είδους φανατικοί. Η μεγαλύτερη και βαθύτερη διαφθορά.
Φαντάζεστε μια κάμερα σε ένα επίσης κίτρινο Αθηναϊκό ταξί μερικά χρόνια από σήμερα, τι θα εξομολογούνται οι Αθηναίοι άραγε τότε;
Πρόκειται για ένα πορτραίτο της Ιρανικής πρωτεύουσας, Τεχεράνης, γυρισμένο με μια μικρή κάμερα στερεωμένη μέσα σε ένα κίτρινο ταξί που οδηγούσε ο ίδιος. Oι επιβάτες αθώα εμπιστεύονται στον Παναχί, που μετατρέπει το μικρό κίτρινο όχημα σε κινούμενο εξομολογητήριο. Παραδοσιακοί και εκσυγχρονιστές, άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, πωλητές πειρατικών video και ακτιβιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μη επαγγελματίες ηθοποιοί που παραμένουν ανώνυμοι σκιαγραφούν την εικόνα του μεγάλου αυτού έθνους και της ζωντανής πρωτεύουσάς του. Πέρασαν ήδη πάνω από 35 χρόνια, μια γενιά ολόκληρη, από το ατύχημα στο οποίο συνέβαλαν και οι δυτικοί με την κοντόφθαλμη υποστήριξη του διεφθαρμένου καθεστώτος του Σάχη απέναντι στις δυνάμεις του εκδημοκρατισμού, συμβάλλοντας έτσι στην άνοδο των ηθικολόγων μουλάδων στην εξουσία. Τριανταπέντε χρόνια από τότε που το Ιράν έπεσε στη λακκούβα της ιστορίας. Μια από τις τρύπες εκείνες που εμφανίζονται απρόβλεπτα στην ιστορία των εθνών, διότι κανείς δεν φρόντισε να τις κλείσει έγκαιρα, και τα καταπίνουν σε σκοτεινές εποχές.
Έκτοτε ακολούθησαν πόλεμοι, η έξοδος της μεσαίας τάξης προς τη Δύση, καταπίεση, θρησκευτικός φανατισμός, τρομοκρατία, διακρίσεις, θρησκευτικές αστυνομίες, σε ένα έθνος πολιτισμένο, με βαθιά ανοιχτόμυαλη και δυτικότροπη παράδοση, διανόηση, με ανήσυχη νεολαία, εξαιρετικά μυαλά που ασφυκτιούν. Δυο φορές ψήφισαν μεταρρυθμιστές Προέδρους, βγήκαν στους δρόμους ανεπιτυχώς, με την εξουσία να ελέγχεται όμως από το θεοκρατικό καθεστώς, που παίζει διαρκώς κι επιδέξια το χαρτί του εθνικισμού και της "δυτικής απειλής", απέναντι σε μια νεολαία που ασφυκτιά και μια μεσαία τάξη που αισθάνεται παγιδευμένη. Οι μουλάδες κατόρθωσαν να μείνουν έτσι γραπωμένοι στην εξουσία με τα χρήματα του μεγάλου πλούτου της χώρας, το επιστημονικό δυναμικό της και την ανόητη υποστήριξη των φανατικών της Δύσης, των διοικήσεων Μπους (πατέρα και υιού και Τσένυ αλλά και ακραίων Ισραηλινών κυβερνήσεων) που τους πρόσφεραν (και προσφέρουν ακόμη ορισμένοι) απλόχερα τον εχθρό που αναζητούσαν, για να ταΐζουν την εθνικιστική φλόγα της ξένης απειλής που τους κρατά στη ζωή.
Να τα σκέφτονται αυτά οι δικοί μας δεξιοί, αριστεροί, φιλελεύθεροι, που νομίζουν ότι ηθικολογούντες κερδίζουν κατιτίς. Στην πραγματικότητα, όταν η πολιτική διαμάχη μετατοπίζεται από την πολιτική στην ηθικολογία, όταν μετατρέπεται σε έναν διαρκή θόρυβο για σκάνδαλα, διεφθαρμένους, κλέφτες και αρματολούς, όταν η μαγική λύση σε όλα είναι το "φέρτε πίσω τα κλεμμένα" και οι εξωτερικοί εχθροί του έθνους που μας επιβουλεύονται διαρκώς, όταν αναζητάμε (επί ματαίω) αγγέλους της σωτηρίας, άμεμπτους και άσπιλους, εκείνος που τελικά κερδίζει είναι η ιδεολογία των ηθικολόγων. Η κάθε φορά πιο ακραία εκδοχή της, που τα λέει και καλύτερα και πιο χύμα, χωρίς όρια. Οι ντόπιοι μουλάδες, οι νεοσταλινικοί, οι φασίστες και οι κάθε είδους φανατικοί. Η μεγαλύτερη και βαθύτερη διαφθορά.
Φαντάζεστε μια κάμερα σε ένα επίσης κίτρινο Αθηναϊκό ταξί μερικά χρόνια από σήμερα, τι θα εξομολογούνται οι Αθηναίοι άραγε τότε;
Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment