Προκαλεί εύλογη απορία το πώς αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ακόμη πως κάποιοι συνάνθρωποί τους θα υλοποιήσουν κάτι που οι πρώτοι το θεωρούν απαραίτητο, από το οποίο εξαρτάται απολύτως η επιβίωση και το μέλλον τους, το οποίο όμως αυτοί που καλούνται να οργανώσουν και να εφαρμόσουν το καταδικάζουν, κατηγορούν, απεύχονται, δεν το θέλουν, δεν κατανοούν πώς λειτουργεί και, κυρίως, δεν έχουν τις απαιτούμενες ικανότητες και γνώσεις να το κάνουν.
Είναι σαν να πείθει κανείς τον εαυτό του πως είναι δυνατόν να εμπνευστεί, να συντάξει και να εφαρμόσει νόμο υπέρ της ανεξιθρησκίας η κυρία Λουκά, αν την κάνει ο Γιούνκερ ή το χέρι του Θεού, δεν έχει μεγάλη σημασία, Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προκειμένου να διατηρήσει την αναπάντεχη θέση της. Ή σαν να πιστεύεις ότι ο κ. Τσίπρας με την ομάδα του θα συλλάβει και θα σχεδιάσει μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση των αγορών, τη μείωση του κόστους και του βάρους του κράτους στην παραγωγή, την ανεξαρτησία της Διοίκησης, την απλοποίηση των φόρων, την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και την εξάλειψη της επιρροής των ολιγοπωλίων και των συντεχνιών που ζουν ακριβώς από τους φόρους αυτούς, στις οποίες ανήκουν οι ίδιοι.
Είναι σαν να πείθει κανείς τον εαυτό του πως είναι δυνατόν να εμπνευστεί, να συντάξει και να εφαρμόσει νόμο υπέρ της ανεξιθρησκίας η κυρία Λουκά, αν την κάνει ο Γιούνκερ ή το χέρι του Θεού, δεν έχει μεγάλη σημασία, Επίτροπο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προκειμένου να διατηρήσει την αναπάντεχη θέση της. Ή σαν να πιστεύεις ότι ο κ. Τσίπρας με την ομάδα του θα συλλάβει και θα σχεδιάσει μεταρρυθμίσεις για την απελευθέρωση των αγορών, τη μείωση του κόστους και του βάρους του κράτους στην παραγωγή, την ανεξαρτησία της Διοίκησης, την απλοποίηση των φόρων, την κατάργηση των φόρων υπέρ τρίτων και την εξάλειψη της επιρροής των ολιγοπωλίων και των συντεχνιών που ζουν ακριβώς από τους φόρους αυτούς, στις οποίες ανήκουν οι ίδιοι.
Η στάση αυτή, η δήλωση πίστης σε μια παραδοξότητα, μπορεί να έχει τρεις εξηγήσεις:
- Την ωφελιμιστική. Το λένε και δεν το πιστεύουν στ' αλήθεια για να μην προσβάλουν όσους ακόμη το θεωρούν πιθανό, πριν οι τελευταίοι το αντιληφθούν μόνοι τους. Να τους διευκολύνουν.
- Τη μεταφυσική. Το λένε και το πιστεύουν, είτε από θρησκοληψία, είτε απελπισία, είτε κόμπλεξ.
- Την πεισμωμένη. Ανήκουν σε εκείνους που αρνούνται να το αντιληφθούν ακόμη, από εγωισμό, από αδυναμία να παραδεχτούν το λάθος τους πριν αυτό τους καταπιεί, από πείσμα.
Από τις τρεις, η πρώτη και η τρίτη είναι συμπληρωματικές και έχουν μια λογική. Η δεύτερη είναι αυτοτελής και, όπως κάθε μεταφυσική, ανάγει εντέλει το κάθε πρόβλημα σε έναν παντοδύναμο εξωτερικό παράγοντα, είτε είναι Θεός, που "πάντα έχει", είτε οι "Ευρωπαίοι".
Καμία τους όμως δεν φαίνεται να δίνει διέξοδο στο πρόβλημα, γιατί όσο αυτό παραμένει ανείπωτο, όσο το μέλλον, η προοπτική της λύσης παραμένουν ασυζήτητα, ανομολόγητα, όσο ο λόγος κουβαλάει ενοχές, τόσο η όποια μετάβαση θα στερείται συγκεκριμένων στόχων, προτεραιοτήτων, δυναμικής, μεθόδου, κινήτρου, έμπνευσης.
Κι έτσι, χωρίς σύστημα αξιών με αναγνωρίσιμες από όλους ιστορικές αναφορές, χωρίς αναλυτικά εργαλεία, χωρίς πυξίδα και χάρτη, χωρίς ιδεολογία με δυο λόγια, θα παραμένει μια καλή πρόθεση που πάντα θα ξεφουσκώνει λίγο αργότερα λαχανιασμένη, ανάμεσα στο σούσουρο του πλήθους που κουτσομπολεύει και σχολιάζει μπροστά στις ορθάνοιχτες πύλες, από όπου μπουκάρει χασκογελώντας το αλλοπρόσαλλο τσούρμο των φυλάρχων.
Από τις τρεις, η πρώτη και η τρίτη είναι συμπληρωματικές και έχουν μια λογική. Η δεύτερη είναι αυτοτελής και, όπως κάθε μεταφυσική, ανάγει εντέλει το κάθε πρόβλημα σε έναν παντοδύναμο εξωτερικό παράγοντα, είτε είναι Θεός, που "πάντα έχει", είτε οι "Ευρωπαίοι".
Καμία τους όμως δεν φαίνεται να δίνει διέξοδο στο πρόβλημα, γιατί όσο αυτό παραμένει ανείπωτο, όσο το μέλλον, η προοπτική της λύσης παραμένουν ασυζήτητα, ανομολόγητα, όσο ο λόγος κουβαλάει ενοχές, τόσο η όποια μετάβαση θα στερείται συγκεκριμένων στόχων, προτεραιοτήτων, δυναμικής, μεθόδου, κινήτρου, έμπνευσης.
Κι έτσι, χωρίς σύστημα αξιών με αναγνωρίσιμες από όλους ιστορικές αναφορές, χωρίς αναλυτικά εργαλεία, χωρίς πυξίδα και χάρτη, χωρίς ιδεολογία με δυο λόγια, θα παραμένει μια καλή πρόθεση που πάντα θα ξεφουσκώνει λίγο αργότερα λαχανιασμένη, ανάμεσα στο σούσουρο του πλήθους που κουτσομπολεύει και σχολιάζει μπροστά στις ορθάνοιχτες πύλες, από όπου μπουκάρει χασκογελώντας το αλλοπρόσαλλο τσούρμο των φυλάρχων.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.
No comments:
Post a Comment