Δυστυχώς δεν μπορώ να σας πω πότε ακριβώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ο ιός είναι τόσο αρχαίος όσο και η συγγένεια του πιθήκου με τον άνθρωπο. Άλλοι πάλι, κάπως τσατισμένα, βεβαιώνουν ότι για όλα φταίει ένας τυφλός τροβαδούρος από τα Βουρλά ή το Μπαϊρακλί, δεν έχει σημασία. Πότε-πότε ωστόσο περνάει εποχική έξαρση.
Οι περισσότεροι είναι πεπεισμένοι ότι όποτε κι αν ξεκίνησε το πρόβλημα, πήρε διαστάσεις μόλις άρχισε να διαδίδεται στα διάφορα δίκτυα, κοινωνικών και ασυρμάτων συμπεριλαμβανομένων.
Υπάρχουν, λέει, λέξεις της πραγματικής γλώσσας που σε κάνουν να μην καταλαβαίνεις τα λεγόμενα. Όχι ότι δεν έχουν νόημα από μόνες τους. Απλώς αν τοποθετηθούν στη σωστή θέση και με κατάλληλη επαναληπτικότητα έχουν την ικανότητα να διαλύουν τις έννοιες, όπως το θειικό οξύ του εφιάλτη που τσιτσιρίζει τρυπώντας τα πατώματα του ύπνου και σου δίνει εκείνη τη φρικτή αίσθηση ατέρμονης πτώσης. Κάτι σαν τελεολογικό μάντρα ή αμπρακατάμπρα γραμμένο διαγωνίως. Οι επιστήμονες προσπαθούν με μυστικά κονδύλια (γιατί καμιά επίσημη κυβέρνηση δεν το παραδέχεται) να ανακαλύψουν την αιτία και τη γιατρειά του, αλλά οι περισσότεροι επιμολύνονται από απρόσεκτους χειρισμούς ενώ άλλοι με σοβαρές επιπτώσεις περνούν την υπόλοιπη ζωή τους στα φρενοβλαβεία. Ούτε καν τις επικίνδυνες λέξεις δεν μπορούν να εντοπίσουν.
Ο ιός μεταλλάσσεται τόσο γρήγορα που σήμερα ίσως είναι φορέας η λέξη «ελευθερία», ενώ χτες ήταν η λέξη «ψωμί» και αύριο μπορεί να είναι η λέξη «γνωρίζω». Ό,τι και να πεις μπορεί να εξελιχθεί σε πανδημία. Άντε τώρα να συνεννοηθείς. Τις προάλλες στη γειτονιά μου είδα έναν ευγενή νεαρό να ρωτά μια ηλικιωμένη κυρία αν είναι κοντά η Ομόνοια κι εκείνη σήκωσε τα χέρια ψηλά, λες και τη σημάδευε πιστόλι, και απάντησε έντρομη ότι δεν έχει ούτε δέκα ευρώ στην τσάντα της. Δεν μπήκα καν στον κόπο να παρέμβω. Σε μια άλλη παρόμοια περίπτωση ασυνεννοησίας στο περίπτερο της πλατείας, μετά την παρέμβασή μου ο πελάτης κατάλαβε ότι τον παροτρύνω να πληρώσει με σανό και ο περιπτεράς ότι απαιτώ να κατάσχω τα τιμολόγια παραγγελιών του.
Kι αυτό είναι το χειρότερο πια. Ότι κανείς δεν τολμά ή δεν μπορεί να αντισταθεί στη διάλυση των νοημάτων. Μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι βλέπω τις λέξεις που βγαίνουν από στόματα όπως στα κόμιξ, μέσα σε φούσκες. Όσο ταξιδεύουν στον αέρα και πριν μπουν στο αυτί του συνομιλητή περνούν των παθών τους τον τάραχο. Πρώτα τις στραγγίζουν αποξηραμένες τυπολαγνείες. Μετά τις λούζουν βιτριολικές κακεντρέχειες. Ύστερα τις παλουκώνουν ζωώδεις φόβοι και τις γδέρνουν λάμες συμπλεγματικές. Ό,τι απομείνει το κατακρεουργούν αιχμηρές μοναξιές, σκουριασμένοι εγωισμοί και διαβρωτικές άγνοιες. Κι όταν φτάνουν πια στον προορισμό τους είναι αγνώριστες και παντελώς ακατάληπτες. «Πώς είπατε; Να πάω να γαμηθώ; Λυπάμαι, κύριε, δεν εκτελούμε εδώ ψυχοθεραπευτικές συνταγές. Δοκιμάστε απέναντι, στην Αγία Ειρήνη.» Ο κύριος στον οποίο απευθύνθηκε η απάντηση αυτή έσκυψε και σήκωσε τη μικρή ζυγαριά του φαρμακείου, την τοποθέτησε προσεκτικά σε μια τσάντα υπολογιστή και βγήκε ικανοποιημένος και ανενόχλητος.
Μίλησα πρόσφατα με έναν υπερεκατονταετή, άλλοτε πολύ δημοφιλή, καθηγητή γλωσσολογίας, που εδώ και δεκαετίες κρατιέται αποκομμένος από όλα τα δίκτυα. Του είπα τις ανησυχίες μου. Δε μου θύμωσε που προσπαθούσα να τον συνδέσω με όσα ηθελημένα απέφευγε. Χαμογέλασε και μου είπε «Τα έχω ξανακούσει αυτά. Μην ενθουσιάζεσαι. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα του Πύρρωνα.» Δεν ξέρω τι κατάλαβε, αλλά ή είχε αρχίσει ήδη να τα χάνει ή μου έκανε πλάκα.
Μίλησα πρόσφατα με έναν υπερεκατονταετή, άλλοτε πολύ δημοφιλή, καθηγητή γλωσσολογίας, που εδώ και δεκαετίες κρατιέται αποκομμένος από όλα τα δίκτυα. Του είπα τις ανησυχίες μου. Δε μου θύμωσε που προσπαθούσα να τον συνδέσω με όσα ηθελημένα απέφευγε. Χαμογέλασε και μου είπε «Τα έχω ξανακούσει αυτά. Μην ενθουσιάζεσαι. Δεν ήρθε ακόμα η ώρα του Πύρρωνα.» Δεν ξέρω τι κατάλαβε, αλλά ή είχε αρχίσει ήδη να τα χάνει ή μου έκανε πλάκα.
Κι ύστερα έμαθα ότι θα απαγορευτεί η εκμάθηση ξένων γλωσσών. Αναμενόμενο αφού η γνώση τους θέτει σε αμφισβήτηση τη σύνδεση συγκεκριμένων εννοιών με συγκεκριμένες λέξεις και ενσπείρει αμφιβολία για την ικανότητα του ιού να τις αποικεί κατά βούληση. Τελικά μήπως ο ιός είναι ανθρωπογενής;
Περπατώ στην πόλη και προσπαθώ να μην ακούω το βουητό που σφυρίζει στ’ αυτιά μου. Σαν τον φυσιολάτρη που έπεσε τυχαία πάνω σε άγριο μελίσσι σε αποδημία. Εκείνο ανέστιο ακόμα, ακολουθώντας τυφλά τη νέα βασίλισσα. Με τους κηφήνες ακόμα στα ώπα ώπα. Να μη μπορεί να τους ξεφορτωθεί πριν βρει τόπο ν’ απαγκιάσει. Πριν γεννηθούν τα νέα μελισσόπουλα, πριν ανακαλυφθούν τα νέα λιβάδια. Κι αυτός έτοιμος ανά πάσα στιγμή για το αναίτιο τσίμπημα. Κουρασμένος από μελίφθογγες ανοησίες. Οι οικολόγοι λένε ότι τρελάθηκαν οι μέλισσες από τις παρεμβολές τόσων συχνοτήτων. Και να ‘ταν μονάχα αυτές!
No comments:
Post a Comment