Κάτοπτρα: Argentina

Η αγαπημένη Αργεντινή τον Σεπτέμβριο του 2014 ψήφισε νόμο με τον οποίο ανέλαβε τη δέσμευση να πληρώσει όλα τα χρέη της σε κατόχους ομολόγων της χώρας. Τότε η Πρόεδρός της είχε δηλώσει: "Η Αργεντινή θέλει να πληρώσει, μπορεί να πληρώσει και θα πληρώσει το χρέος της στους κατόχους των ομολόγων της".

Άμ’ έπος άμ’ έργον. Στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων του κλαμπ του Παρισιού κατέληξε στην πληρωμή στις Ισπανικές τράπεζες των ομολόγων του 1992 που είχαν μείνει απλήρωτα από τον Απρίλιο του '93, ύψους 54,7 εκατομμυρίων δολαρίων, στα οποία προστίθενται οι τόκοι από τότε και μέχρι το 2014, φτάνοντας σε ύψος 84,2 εκατομμυρίων δολαρίων (σε δολάρια, φυσικά, που αφαιρεί από τους υποτιμημένους μισθούς της σε υποτιμημένα πέσος).

Αντίστοιχες είναι προφανώς οι ρυθμίσεις και για τους χρηματοοικονομικούς οργανισμούς των υπόλοιπων χωρών. Δεν μιλάμε φυσικά για τα χρέη προς το ΔΝΤ. Αυτά έχουν πληρωθεί μέχρι τελευταίας δεκάρας, καθότι λεφτά των φορολογουμένων. Τι κατάφεραν λοιπόν οι φίλοι μας (που κατοικούν σε μια πλούσια σε φυσικούς πόρους χώρα με μεγάλη αστική παράδοση και παραγωγική βάση); Αρνήθηκαν να λύσουν τα προβλήματα που δημιουργούσαν το χρέος (τη διαφθορά, το μεγάλο και αναποτελεσματικό κράτος, τις κλειστές αγορές στους νεοεισερχόμενους, τις συντεχνίες με πρώτη την πολιτική συντεχνία των λαϊκιστών, την έλλειψη ανταγωνιστικής παραγωγής, τη σταθερότητα…), υπέφεραν, πείνασαν, η αγοραστική τους δύναμη μειώθηκε δραματικά όπως και το επίπεδο ζωής για 20 τόσα χρόνια, για να διαπιστώσουν τελικά πως καμιά χώρα δεν μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια και να διατηρήσει την ευμάρειά της απομονωμένη από το διεθνές παραγωγικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ίσως αυτοί που τότε ήταν στην έκτη ή έβδομη δεκαετία της ζωής τους να μην πρόλαβαν να καταλάβουν και πολλά. Αν και κατά βάθος γνώριζαν. Φόρτωσαν το χρέος στα εγγόνια τους και στα αγέννητα δισέγγονα στερώντας τους τη δυνατότητα να ξεκινήσουν τη ζωή τους επί ίσοις όροις με τους άλλους νέους της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Πώς να αισθάνονται όμως οι τοτινοί τριαντάρηδες, σαραντάρηδες ή πενηντάρηδες, που πέρασαν τα ζόρια δυο δεκαετίες και βλέπουν τώρα πως όλο αυτό που έκαναν βαραίνει τα παιδιά τους;

Πώς να αισθάνονται άραγε όταν αυτά και τα εγγόνια τους τούς κοιτούν στα μάτια με απορία, με αυτή τη μοναδικά επική μελαγχολία ενός μπαντονεόν;

Ίσως μόνο η μουσική μάς επιτρέπει να το φανταστούμε. Ας προσπαθήσουμε με τη βοήθεια του αξεπέραστου Carlos Gardel και το "Volver" ("Να επιστρέφεις" ), που έρχεται από πολύ μακριά, το περιέχουμε και μας περιέχει.