Το τέλος και η αρχή

Τώρα που και αυτή η κυβέρνηση φαίνεται πως πλησιάζει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, προς το προδιαγεγραμμένο τέλος της, σε ένα πυροτέχνημα γελοιότητας, καφενείου και εθνικιστικού παραληρήματος, θα το επαναλάβω κουραστικά και μονότονα με κίνδυνο να γίνω βαρετός:

Η χώρα δεν έχει πρόβλημα κυβέρνησης. Έχει πρόβλημα αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση (κάθε κυβέρνηση) τα καταφέρνει ή δεν τα καταφέρνει με την πραγματικότητα. Αν δεν τα καταφέρει, με τρόπο τραγικό ή λιγότερο επώδυνο καταρρέει και τη διαδέχεται κάτι άλλο. Το ίδιο, καλύτερο ή πολύ χειρότερο.

Οι άνθρωποι μπορεί να ψηφίσουν από οργή, φανατισμό, απελπισία, λογική ή έμπνευση.

Οι ψήφοι από φανατισμό θα παραμείνουν στους καταρρέοντες ακροδεξιούς και ακροαριστερούς.  Οι ψήφοι από λογική ίσως βρουν διέξοδο, όχι με ενθουσιασμό αλλά δια της εις άτοπον απαγωγής, στον σημερινό λόγο της ελάσσονος ή της μείζονος  αντιπολίτευσης. Δεν είναι όμως οι περισσότερες.

Οι ψήφοι της οργής όμως και της απελπισίας, του αδιεξόδου, της αδυναμίας ταύτισης, αυτές της μεσαίας τάξης, των ανέργων, που είναι εντελώς αποπροσανατολισμένες, είναι δύσκολα προβλέψιμες.

Ο ενθουσιασμός για ένα εμβληματικό κι απλό και ξεκάθαρο σχέδιο για τη χώρα, για τη ζωή τους, και ο έρωτας για τα πρόσωπα που το εκφράζουν είναι το μπαχαρικό που μετατρέπει την οργή και την απελπισία σε ελπίδα για τους πολλούς.

Το να μείνουμε Ευρώπη δεν φτάνει. Είναι εκβιαστικό και έτσι εκλαμβάνεται στην ουσία δίνοντας νόημα ύπαρξης στο αντίθετό του.

Το τι θα κάνουμε ως Ευρωπαίοι, τι θα παράγουμε, από τι θα ζούμε, πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τις ιδιαιτερότητές μας, την οργάνωση της ζωής μας,  τα κολλήματα και τα προτερήματά μας είναι το ζητούμενο. Πώς θα θέλαμε να είμαστε. Τα δυο τρία πρότυπά μας ενσαρκωμένα.

Να βρουν διέξοδο οι πολλοί, κοίτη τα ποτάμια, για να ξεσκαλώσουμε από αυτή την αιώνια μετάβαση.

Γιώργος Γιαννούλης- Γιαννουλόπουλος