Ανάμεσα σε αυτούς το ότι δεν μπορεί να γίνουν εκλογές τώρα.
Και καταλήγει σε δυο αξιόπιστα σενάρια:
Πως είτε τη συμφωνία αυτή θα φέρει στη Βουλή ο κ. Τσίπρας ως ηγέτης μιας πλειοψηφίας που θα περιλαμβάνει και άλλα κόμματα,
είτε πως θα επιλέξει να τη στηρίξει ψηφίζοντάς την από τη θέση της συμπολίτευσης/αντιπολίτευσης, αφού πρώτα παραιτηθεί ζητώντας εκλογές, που δεν μπορούν να γίνουν με πρωτοβουλία του ως τις αρχές του 2016.
Οπότε θα προηγηθεί σειρά διερευνητικών εντολών, που υπό την πίεση της κατάστασης και με τις τράπεζες κλειστές θα οδηγήσουν στη δημιουργία κάποιας μορφής κυβέρνησης (με ή χωρίς τον ίδιο τον κ. Τσίπρα) στηριζόμενης και από τα ευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης, που θα καταλήξει και ψηφίσει μια συμφωνία. Ο οποίος κ. Τσίπρας θα αναμένει τη σταθεροποίηση της κατάστασης για να ρίξει την κυβέρνηση και να προκαλέσει εκλογές, φορτώνοντας αυτά που θα έχουν ενδιαμέσως συμβεί (μέτρα, έλεγχοι κίνησης κεφαλαίων κ.λπ) στους υπόλοιπους.
Η ανάλυση ως εδώ είναι ορθή.
Ο κ. Χατζής υποστηρίζει ακόμη πως το πρώτο σενάριο είναι πιθανότερο, διότι το δεύτερο "στηρίζεται στην υπόθεση πως ο Αλέξης Τσίπρας θα φερθεί καιροσκοπικά και ανήθικα. Θα επιλέξει να θέσει τη χώρα σε σοβαρό κίνδυνο για να επιβιώσει πολιτικά. Αν και έχω ασκήσει ιδιαίτερα αυστηρή κριτική στις επιλογές του μέχρι σήμερα, δεν πιστεύω ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ένας δειλός, ανήθικος καιροσκόπος. Θεωρώ ότι θα επιλέξει τον δύσκολο δρόμο. Θα κλείσει δηλαδή ο ίδιος τη συμφωνία ως πρωθυπουργός και θα αναλάβει εκών άκων το πολιτικό κόστος.”
Και τα δυο σενάρια στηρίζονται στην παραδοχή, όπως διαπιστώνει ο αρθρογράφος, ότι “Η κυβέρνηση είναι τρομακτικά πιεσμένη να καταλήξει σε συμφωνία γιατί βρίσκεται μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης. Η Σκύλλα είναι η έξοδος από την Ευρωζώνη (Grexit) και η Χάρυβδη η κατάρρευση του ελληνικού κράτους. Ο βασικός της σκοπός είναι να αποφύγει και τα δύο με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος." Και συνεχίζει ο αρθρογράφος πως θεωρεί ότι "η Κυβέρνηση έχει εξαρχής αποκλείσει την ιδέα της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της χώρας, διότι μόνο ένας ανόητος που δεν έχει ιδέα από την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, ένας ιστορικά και οικονομικά αναλφάβητος θα υιοθετούσε τη ρήξη ως λύση ....". "Επιμένω", λέει, "ότι η ηγεσία της κυβέρνησης έχει αποκλείσει αυτό το σενάριο από την αρχή της διαπραγμάτευσης. Αυτό το γνωρίζουν και οι δανειστές. Άρα δεν πιάνουν και οι μπλόφες."
Είναι μια πιθανή εκδοχή. Σε αυτή στηρίζεται η στρατηγική των κομμάτων της Αντιπολίτευσης ως τώρα.
Ας κάνουμε όμως, για μια μόνο στιγμή, μιαν άλλη σκέψη.
Πως η κυβέρνηση ευθύς εξαρχής (και ο κ. Τσίπρας, προσωπικά) έχουν επιλέξει τον γεωστρατηγικό αναπροσανατολισμό της χώρας, ενεργούν με βάση το συμφέρον όσων δανείστηκαν και χρωστούν, όσων δεν αντέχουν τον ανταγωνισμό και το κράτος δικαίου εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης, και έχουν αυτόν τον στόχο.
Πώς θα τον επιτύγχαναν σε έναν πληθυσμό, η πλειοψηφία του οποίου (κατανοώντας το συμφέρον της), ακόμη και τα μέλη των συντεχνιών που τους στηρίζουν, δεν μπορούν να διανοηθούν την πληρωμή τους σε σκουπιδονόμισμα και την απώλεια της αξίας των περιουσιών τους; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Η σταδιακή ανατροπή αυτής της πλειοψηφίας, Η εξάντληση της υπομονής των πολιτών και η επίρριψη των ευθυνών για ό,τι συμβαίνει στους ξένους.
Όποιο από τα δυο σενάρια και να συμβεί, οδηγώντας σε μια συμφωνία που θα είναι, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δύσκολη, σε 6-8 μήνες από τον Ιούλιο η δυσκολία θα είναι στα ντουζένια της. Αύξηση των φόρων, μείωση του εισοδήματος, πιθανότατα έλεγχοι κίνησης κεφαλαίων, επιχειρηματικές δυσκολίες, αύξηση της ανεργίας σε συνδυασμό με εθνικιστική προπαγάνδα και κηρύγματα μίσους, πλήρης έλεγχος των μηχανισμών του κράτους που σταδιακά οργανώνεται σε κάθε επίπεδο της Διοίκησης. Ιδιαίτερα δε, εάν η κυβέρνηση και η πλειοψηφία που τη στηρίζει δεν πιστεύει στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν για να υπάρξει ανάπτυξη ούτε στη συμφωνία που θα υπογράψει και υφίσταται εσωτερικό πόλεμο φθοράς, τα φαινόμενα αυτά θα είναι εντονότερα, καθώς δεν θα μπορεί (και δεν θα θέλει) να πείσει ούτε τις αγορές ούτε τους επενδυτές.
Η Ευρωπαϊκή πλειοψηφία του 65%, εξαντλημένη και ανήμπορη να κατανοήσει τι συμβαίνει, θα φθίνει σταδιακά από τη λαϊκή αγανάκτηση και θυμό. Μέχρι τη στιγμή που ο κ.Τσίπρας και οι αληθινοί του πάτρωνες θα κρίνουν πως ήρθε η ώρα της ρήξης.
Ποια λοιπόν είναι στην περίπτωση αυτή η διέξοδος για τα Ευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία θα βρίσκονται κάθε μέρα που θα περνά σε δυσκολότερη θέση είτε στο ένα σενάριο είτε στο άλλο;
Εάν η σκέψη αυτή είναι αληθής, τότε η μόνη πιθανή διέξοδος δεν είναι η στήριξη της οποιασδήποτε συμφωνίας και οποιασδήποτε κυβέρνησης άνευ όρων.
Είναι η στήριξή της με μια βασική προϋπόθεση, έναν βασικό όρο: τη δημιουργία μιας κυβέρνησης προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών με ή χωρίς τον κ. Τσίπρα, αλλά σίγουρα με έναν αποφασιστικό και ικανό συντονιστή, και την έγγραφη δέσμευση των κομμάτων ότι θα στηρίξουν την κυβέρνηση αυτή σε κάθε της απόφαση για τα επόμενα τρία χρόνια. Μέχρι να σταθεροποιηθεί η χώρα και να υπάρξουν απτά αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων.
Σε διαφορετική περίπτωση είναι προτιμότερη η σύγκρουση τώρα, όσο ακόμη υπάρχει σαφής Ευρωπαϊκή πλειοψηφία στη χώρα. Και καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του. Εάν θέλει η Κυβέρνηση να συμφωνήσει μόνη της, ας αναλάβει την ευθύνη να τη φέρει, να την ψηφίσει και να την εφαρμόσει αναλαμβάνοντας το κόστος.
Αλλιώς ας ανοίξει τα χαρτιά της, Έστω με τις τράπεζες κλειστές. Έστω με τις ηγεσίες της αντιπολίτευσης απαξιωμένες. Για όσον καιρό υπάρχει αυτή η Ευρωπαϊκή πλειοψηφία, οι Ευρωπαίοι θα κάνουν οτιδήποτε χρειαστεί για να στηρίξουν τη χώρα.
Όταν θα πάψει να υπάρχει, θα είναι πλέον πολύ - πολύ αργά.
Δεν είναι μια σύγκρουση με την Ευρώπη αυτή που ζούμε αλλά τρεις ταυτόχρονες ρήξεις ανάμεσα σε διαφορετικές Ελλάδες. Τρία πεδία μάχης, όπου συγκρούονται διαφορετικές και αλληλοεπικαλυπτόμενες κοινωνικές συμμαχίες.
Το πρώτο, ανάμεσα στην Ελλάδα του 18ου αιώνα και αυτή της σύγχρονης εποχής.
Το δεύτερο, ανάμεσα σε αυτούς που δανείστηκαν και πλούτισαν άδικα χρωστώντας της Μιχαλούς και ελπίζουν σε βασιλική επιβίωση στο χάος και σε αυτούς (πολίτες, επιχειρήσεις) που έκαναν ένα κουμάντο στη ζωή τους και επένδυσαν στο μέλλον.
Το τρίτο, ανάμεσα στις γενιές που έχουν συμφέρον στο αύριο και αυτές που ζουν από το χτες εις βάρος των πρώτων.
Και τα τρία μεγάλα και βαθιά ρήγματα της Ελληνικής κοινωνίας έχουν ενεργοποιηθεί. Και μάλλον όσο ο σεισμός καθυστερεί τόσο καταστροφικότερος θάναι.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
No comments:
Post a Comment