Το κωμικοτραγικό με ετούτον τον Πρωθυπουργό είναι πως ό,τι και να του λένε οι τριγύρω, φίλοι, υποψήφιοι φίλοι, εχθροί και αντίπαλοι (καθένας για τους λόγους του), κατά βάθος ξέρει πως το μέλλον δεν τον περιέχει.
Αν μεν συμφωνήσει, έτσι που ήρθαν τα πράγματα ή έτσι που τα σκάτωσε, θα του είναι αδύνατο να διαχειριστεί με πολιτική και διοικητική επάρκεια την αυστηρότητα και τα μέτρα που θα ακολουθήσουν. Ποτέ δεν τόκανε στη ζωή του. Δεν μπορεί να δυσαρεστήσει τους δικούς του, αυτούς που νομίζει πως τον αγαπούν. Δεν περιέχει το κομμάτι εκείνο του Ανδρέα που ξεστόμιζε το "ή η χώρα θα εξαφανίσει το χρέος ή το χρέος τη χώρα". Κι ακόμη, το "δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε", κι έπειθε ο αθεόφοβος - όταν το ήθελε. Δεν έχει ούτε τις γνώσεις, ούτε τα φόντα, ούτε το στυλ του statesman.
Αν πάλι οδηγήσει σε ρήξη, αυτά που πρέπει να αποφασίσει είναι τόσο ακραία που δεν φαίνεται να ταιριάζουν με την ψυχοσύνθεσή του. Δεν δείχνει να περιέχει έναν Άσαντ-υιό, ικανό να μιλά για τις βαρβαρότητες του καθεστώτος του και να λέει τα μεγαλύτερα ψέματα με την ειλικρίνεια ενός ψυχοπαθούς. Θα βρεθούν πιο κατάλληλοι γι' αυτό. Ήδη προετοιμάζονται.
Ο Αλέξης παραμένει μάλλον κατά βάθος ένα καλοβολεμένο παιδί μιας τυπικής ελληνικής αστικής οικογένειας, που δεν καλόκανε και πολλά δύσκολα πράγματα στη ζωή του, μήτε ταξίδεψε, ούτε ζορίστηκε, ούτε έχασε στη ζωή ή στον έρωτα, γιατί πάντα έπαιζε εκ του ασφαλούς. Στη σχολή, στο κόμμα, στις παρεούλες της Αίγινας. Έζησε στη μήτρα της τάξης του, την οποία αντικατέστησε κάποια στιγμή με τη θαλπωρή της μήτρας του κόμματός του, και βγήκε καθυστερημένα κατά σαράντα τόσα χρόνια, σε έναν κόσμο που δεν πολυκαταλαβαίνει, με καισαρική (όπως τα περισσότερα ελληνόπουλα πλέον) . Παραμένει έκτοτε, αναζητώντας την ίδια απωλεσθείσα μήτρα, ο σύζυγος της Περιστέρας.
Το κακό γι' αυτόν -και για εμάς- είναι πως όλα τούτα τα γνωρίζει, κατά βάθος. Ποιος ξέρει πώς μπορεί να σκεφθεί, τι να αφήσει να του συμβεί, τι μπορεί να επιχειρήσει ένας άνθρωπος με τα συγκεκριμένα όρια, σε αυτή την συγκυρία;
Αν μεν συμφωνήσει, έτσι που ήρθαν τα πράγματα ή έτσι που τα σκάτωσε, θα του είναι αδύνατο να διαχειριστεί με πολιτική και διοικητική επάρκεια την αυστηρότητα και τα μέτρα που θα ακολουθήσουν. Ποτέ δεν τόκανε στη ζωή του. Δεν μπορεί να δυσαρεστήσει τους δικούς του, αυτούς που νομίζει πως τον αγαπούν. Δεν περιέχει το κομμάτι εκείνο του Ανδρέα που ξεστόμιζε το "ή η χώρα θα εξαφανίσει το χρέος ή το χρέος τη χώρα". Κι ακόμη, το "δεν μπορούμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε", κι έπειθε ο αθεόφοβος - όταν το ήθελε. Δεν έχει ούτε τις γνώσεις, ούτε τα φόντα, ούτε το στυλ του statesman.
Αν πάλι οδηγήσει σε ρήξη, αυτά που πρέπει να αποφασίσει είναι τόσο ακραία που δεν φαίνεται να ταιριάζουν με την ψυχοσύνθεσή του. Δεν δείχνει να περιέχει έναν Άσαντ-υιό, ικανό να μιλά για τις βαρβαρότητες του καθεστώτος του και να λέει τα μεγαλύτερα ψέματα με την ειλικρίνεια ενός ψυχοπαθούς. Θα βρεθούν πιο κατάλληλοι γι' αυτό. Ήδη προετοιμάζονται.
Ο Αλέξης παραμένει μάλλον κατά βάθος ένα καλοβολεμένο παιδί μιας τυπικής ελληνικής αστικής οικογένειας, που δεν καλόκανε και πολλά δύσκολα πράγματα στη ζωή του, μήτε ταξίδεψε, ούτε ζορίστηκε, ούτε έχασε στη ζωή ή στον έρωτα, γιατί πάντα έπαιζε εκ του ασφαλούς. Στη σχολή, στο κόμμα, στις παρεούλες της Αίγινας. Έζησε στη μήτρα της τάξης του, την οποία αντικατέστησε κάποια στιγμή με τη θαλπωρή της μήτρας του κόμματός του, και βγήκε καθυστερημένα κατά σαράντα τόσα χρόνια, σε έναν κόσμο που δεν πολυκαταλαβαίνει, με καισαρική (όπως τα περισσότερα ελληνόπουλα πλέον) . Παραμένει έκτοτε, αναζητώντας την ίδια απωλεσθείσα μήτρα, ο σύζυγος της Περιστέρας.
Το κακό γι' αυτόν -και για εμάς- είναι πως όλα τούτα τα γνωρίζει, κατά βάθος. Ποιος ξέρει πώς μπορεί να σκεφθεί, τι να αφήσει να του συμβεί, τι μπορεί να επιχειρήσει ένας άνθρωπος με τα συγκεκριμένα όρια, σε αυτή την συγκυρία;
No comments:
Post a Comment