Αν κάτι κρατά ενωμένη την παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία και τον πυρήνα της κοινωνικής συμμαχίας που τη στηρίζει (όχι όλους τους ψηφοφόρους της) είναι η καχυποψία, η αντιπάθεια, η αποστροφή για οτιδήποτε σύγχρονο, Ευρωπαϊκό, δυτικό. Από το κράτος δικαίου, την ανεξάρτητη διοίκηση και δικαιοσύνη, την ανεξιθρησκία, την ανεκτικότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις νέες μορφές ανθρώπινης συνύπαρξης και κοινωνικής οργάνωσης, ως τον υγιή ανταγωνισμό, την πρωτοβουλία των πολιτών, τον σεβασμό στον δημόσιο χώρο (όχι στον κρατικό), την επιχειρηματικότητα, την επιτυχία, την αριστεία, την παιδεία. Με δυο λόγια, η συνεκτική τους ουσία είναι ο κρατικός πατερναλισμός, η φεουδαρχία και η αλλεργία για την ελευθερία και ατομική ευθύνη του πολίτη.
Μου φαίνεται λοιπόν κάπως απίθανο οποιαδήποτε συμφωνία με τους βασικούς θεσμούς της Δύσης, ακόμη και αν υπάρξει, ακόμη και αν ψηφιστεί, τελικά να εφαρμοστεί και να λύσει το πρόβλημα της Ελλάδας, που έγκειται ακριβώς σε αυτή τη νοοτροπία, σε αυτά τα κόμπλεξ. Τα οποία δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα. Δεν έχουμε αποφασίσει να τα αντιμετωπίσουμε εντός μας.
Στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελέσει μια πρόσκαιρη ανακούφιση, μια παράταση ζωής, μια λεπτή γέφυρα, μέχρι να αποσυντεθεί η ετερόκλητη κοινωνική συμμαχία που διοικεί, σαρωμένη από τις αντιφάσεις της. Και βρεθεί ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι εκσυγχρονιστές με τους εκσυγχρονιστές και οι οπισθοδρομικοί με τους οπισθοδρομικούς.
Στη χειρότερη, μπορεί να γίνει μια γέφυρα που θα ενώνει την ακινησία με την οπισθοδρόμηση. Μέχρι το ρωμέϊκο να μαραζώσει στην ξεραΐλα ή στο χάος ενός νέου βίαιου βαλκανικού αυταρχισμού.
Εντέλει, κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε έναν λαό να επινοήσει τον εαυτό του με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που περιέχει. Στο χέρι μας είναι, όπως ήταν πάντοτε. Είμαστε οι αποκλειστικά υπεύθυνοι.
Μου φαίνεται λοιπόν κάπως απίθανο οποιαδήποτε συμφωνία με τους βασικούς θεσμούς της Δύσης, ακόμη και αν υπάρξει, ακόμη και αν ψηφιστεί, τελικά να εφαρμοστεί και να λύσει το πρόβλημα της Ελλάδας, που έγκειται ακριβώς σε αυτή τη νοοτροπία, σε αυτά τα κόμπλεξ. Τα οποία δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα. Δεν έχουμε αποφασίσει να τα αντιμετωπίσουμε εντός μας.
Στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελέσει μια πρόσκαιρη ανακούφιση, μια παράταση ζωής, μια λεπτή γέφυρα, μέχρι να αποσυντεθεί η ετερόκλητη κοινωνική συμμαχία που διοικεί, σαρωμένη από τις αντιφάσεις της. Και βρεθεί ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Οι εκσυγχρονιστές με τους εκσυγχρονιστές και οι οπισθοδρομικοί με τους οπισθοδρομικούς.
Στη χειρότερη, μπορεί να γίνει μια γέφυρα που θα ενώνει την ακινησία με την οπισθοδρόμηση. Μέχρι το ρωμέϊκο να μαραζώσει στην ξεραΐλα ή στο χάος ενός νέου βίαιου βαλκανικού αυταρχισμού.
Εντέλει, κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε έναν λαό να επινοήσει τον εαυτό του με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που περιέχει. Στο χέρι μας είναι, όπως ήταν πάντοτε. Είμαστε οι αποκλειστικά υπεύθυνοι.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.
No comments:
Post a Comment