Ο δεσμός και το σαράκι

"Ο Έλληνας πρωθυπουργός, αντί να διαμαρτύρεται για τις προτάσεις συμβιβασμού των δανειστών, θα έπρεπε να πει στον ελληνικό λαό ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τού προσέφερε ένα επενδυτικό πρόγραμμα αξίας 35 δισεκατομμυρίων ευρώ".

Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Σημειώνεται ότι το τελευταίο ΕΣΠΑ, που αντιπροσωπεύει πλέον σχεδόν το σύνολο των Δημόσιων Επενδύσεων της χώρας, έφτασε μόλις τα 20 δις ευρώ. Μικρότερα ή πολύ μικρότερα ποσά έχουν λάβει χώρες που έχουν ίδια και περισσότερη ανάγκη την σύγκλιση, όπως η Πορτογαλία. Ή οι χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης. Μεταβιβαστικές πληρωμές με χρήματα των φορολογουμένων της Ευρώπης, του Βέλγου εργαζόμενου, του Ισπανού ανέργου, του Γερμανού εργάτη, για την ανάπτυξη των Δημόσιων Υποδομών, την προσαρμογή του ανθρώπινου δυναμικού, την εκπαίδευση.

Τα τριανταπέντε δις ευρώ μεταβιβαστικές πληρωμές από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, για ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ και σύγκλιση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες, και τη μεταφορά τεχνογνωσίας για τη διαχείρισή τους, δεν τα βλέπουν ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους χώρες εκτός Ευρώπης με πολύ μεγαλύτερες οικονομίες, όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Τουρκία. Μερικών τόσο ή μικρότερο είναι το χρέος τους (που το πληρώνουν με επιτόκια πολλαπλάσια των Ελληνικών), όχι τα δωρεάν χρήματα για να αναπτυχθούν.

Ξέρετε γιατί; Γιατί η Ελλάδα είναι τμήμα της Ευρώπης. Γιατί έχει το προνόμιο να είναι ανάμεσα στις λίγες χώρες που δίχως νάχουν σύγχρονο κράτος, διοίκηση, συμπεριφορά, υπευθυνότητα, βρέθηκε να ανήκει σε μια κοινότητα προηγμένων Εθνών, των οποίων είναι μέρος του συλλογικού τους ασυνείδητου.

Όχι μόνο γιατί το Ευρωπαϊκό project στηρίζεται στην κοινή ανάπτυξη που είναι win-win, που στο τέλος ωφελεί το σύνολο, εάν γίνει με κοινή προσπάθεια και όραμα. Όχι μόνο γιατί κανείς δεν θέλει να αναγκαστεί να κόψει το χέρι του, αν μπορεί να μείνει αρτιμελής. Αλλά και για έναν ακόμη λόγο, πιο βαθύ κι από τα άχρηστα και άφαντα πετρέλαια του Αιγαίου, πιο σπουδαίο κι από τη θέση της, που εκτός Ευρώπης χάνει τη σημασία της κι ίσως την ύπαρξή της.

Αλλά γιατί από τον 18ο αιώνα και ύστερα, από τον Διαφωτισμό και το μεγάλο κίνημα του φιλελληνισμού, από την Επανάσταση και τον Ιερό λόχο ως το Ναυαρίνο, είναι η ίδια ένα Ευρωπαϊκό project που συνυφάνθηκε με τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή ιστορία. Χάρη στους μεγάλους και μικρούς Έλληνες, εμπόρους, ναυτικούς, διανοούμενους, επιστήμονες, συγγραφείς, καλλιτέχνες, επαναστάτες, τραπεζίτες, οραματιστές πολιτικούς, βιομήχανους, εργάτες, τον μείζονα ελληνισμό, που με τις ζωές, τον ιδρώτα, το αίμα και τα έργα τους έχτισαν μαζί με τους φιλέλληνες Ευρωπαίους, όσους ζήσαν και πρόκοψαν στους τόπους των Ελλήνων, τον δεσμό αυτόν που το σαράκι του μικροελλαδίτικου ρωμέϊκου κατατρώγει τα τελευταία χρόνια. Με αυτοκαταστροφική μικρόνοια, με τσογλανιά, με αφροσύνη, με τύφλωση.

Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος

Εικόνα: Henry Matisse, The Rape of Europa, 1929