Οι διαπραγματεύσεις και οι εξειδικευμένες συμφωνίες ανάμεσα στα Έθνη δεν γίνονται με δημοψηφίσματα. Διεξάγονται από τις υπεύθυνες κυβερνήσεις τους, τη Διοίκηση και τεχνικά κλιμάκια. Όλες. Πόσο δε μάλλον οι διαπραγματεύσεις δανεισμού και δημοσιονομικών.
Οι Αθηναίοι, που κάτι γνώριζαν από Δημοκρατία, είχαν την πρόνοια όταν αποφασιζόταν εάν θα γίνει πόλεμος ή όχι με έναν γείτονα, να μην ψηφίζουν γι' αυτόν όσοι πολίτες κατοικούσαν στις περιοχές που βρίσκονταν στα σύνορα με τον συγκεκριμένο γείτονα. Καθώς θα είχαν τον πειρασμό να βάλουν το Δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον όλων των πολιτών και του μέλλοντός τους, το συμφέρον της Πόλης, σε υποδεέστερη μοίρα από το ίδιον και άμεσο συμφέρον τους. Αφού θα κινδύνευαν τα σπίτια και τα χωράφια τους από τις εχθροπραξίες.
Εάν οι κυβερνήσεις θεωρούν πως δεν μπορούν να καταλήξουν σε μια συμφωνία που έχουν ανάγκη οι ίδιες, παραιτούνται και ζητούν επιβεβαίωση της εντολής τους, εξηγώντας τους λόγους αποτυχίας και τις εναλλακτικές.
Φανταστείτε να ψηφίζουν και οι 19 λαοί της ευρωζώνης, ή οι 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι λαοί που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ για το αν θα πρέπει να μειωθούν οι πενηντάρηδες συνταξιούχοι στην Ελλάδα ή να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, για το πόσο πλεόνασμα πρέπει να έχει η χώρα για να είναι βιώσιμη η οικονομία της και με τι επιτόκιο θα δανείσουν κάθε ένας.
Ενίοτε, όταν οι Κυβερνήσεις καταλήξουν σε κάποια συμφωνία, με ευθύνη της κυβέρνησής τους, ζητούν την κύρωσή της από τους πολίτες. Όχι όμως για τις τεχνικές λύσεις, αλλά επί της αρχής. Ή σε ζητήματα κατεύθυνσης και επιλογών της χώρας με σαφείς εναλλακτικές προτάσεις, κοστολογημένες και με επαρκή χρόνο ενημέρωσης, διαλόγου και συζήτησης.
Είναι προφανές ότι συμφωνία δεν υπάρχει. Ούτε καν πρόταση των θεσμών που μπορούν να διαπραγματευτούν οι κυβερνήσεις με κάθε έναν από τους πολίτες της Ελλάδας και τους δικούς τους πολίτες υπάρχει πλέον.
Είναι επίσης φανερό ότι η Ελληνική Κυβέρνηση που ζητά και έχει ανάγκη τα χρήματα δεν κατόρθωσε, δεν θέλησε, λίγη σημασία έχει πλέον, να καταλήξει σε πραγματική συμφωνία. Ή στη διαμόρφωση μιας βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα.
Οι όποιες τεχνικές προτάσεις των μεν και των δε που διέρρευσαν στη διάρκεια της συζήτησης είναι επίσης προφανές πως δεν ισχύουν πλέον. Το πιο πιθανό είναι πως και οι θεσμοί θα το επιβεβαιώσουν και δημόσια, θέλοντας να διατηρήσουν τη δική τους αξιοπιστία και να προστατεύσουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το δημοψήφισμα, εντός πέντε ημερών, που θα οδηγήσει σε συνέπειες γενεών για κάτι που δεν υφίσταται, για ανύπαρκτη συμφωνία και ανύπαρκτη εναλλακτική, πέρα από κατάφωρα αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό και ανεύθυνο, είναι άνευ αντικειμένου. Είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι μια παρωδία δημοκρατίας και σύντομα θα αποκαλυφθεί ως τέτοιο. Είναι ο φερετζές του κουτοπόνηρου. του δειλού, του καιροσκόπου και, κυρίως, του κερδοσκόπου. Σε βάρος ενός λαού και μιας κοινότητας εθνών.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Οι Αθηναίοι, που κάτι γνώριζαν από Δημοκρατία, είχαν την πρόνοια όταν αποφασιζόταν εάν θα γίνει πόλεμος ή όχι με έναν γείτονα, να μην ψηφίζουν γι' αυτόν όσοι πολίτες κατοικούσαν στις περιοχές που βρίσκονταν στα σύνορα με τον συγκεκριμένο γείτονα. Καθώς θα είχαν τον πειρασμό να βάλουν το Δημόσιο συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον όλων των πολιτών και του μέλλοντός τους, το συμφέρον της Πόλης, σε υποδεέστερη μοίρα από το ίδιον και άμεσο συμφέρον τους. Αφού θα κινδύνευαν τα σπίτια και τα χωράφια τους από τις εχθροπραξίες.
Εάν οι κυβερνήσεις θεωρούν πως δεν μπορούν να καταλήξουν σε μια συμφωνία που έχουν ανάγκη οι ίδιες, παραιτούνται και ζητούν επιβεβαίωση της εντολής τους, εξηγώντας τους λόγους αποτυχίας και τις εναλλακτικές.
Φανταστείτε να ψηφίζουν και οι 19 λαοί της ευρωζώνης, ή οι 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι λαοί που χρηματοδοτούν το ΔΝΤ για το αν θα πρέπει να μειωθούν οι πενηντάρηδες συνταξιούχοι στην Ελλάδα ή να αυξηθούν οι ασφαλιστικές εισφορές, για το πόσο πλεόνασμα πρέπει να έχει η χώρα για να είναι βιώσιμη η οικονομία της και με τι επιτόκιο θα δανείσουν κάθε ένας.
Ενίοτε, όταν οι Κυβερνήσεις καταλήξουν σε κάποια συμφωνία, με ευθύνη της κυβέρνησής τους, ζητούν την κύρωσή της από τους πολίτες. Όχι όμως για τις τεχνικές λύσεις, αλλά επί της αρχής. Ή σε ζητήματα κατεύθυνσης και επιλογών της χώρας με σαφείς εναλλακτικές προτάσεις, κοστολογημένες και με επαρκή χρόνο ενημέρωσης, διαλόγου και συζήτησης.
Είναι προφανές ότι συμφωνία δεν υπάρχει. Ούτε καν πρόταση των θεσμών που μπορούν να διαπραγματευτούν οι κυβερνήσεις με κάθε έναν από τους πολίτες της Ελλάδας και τους δικούς τους πολίτες υπάρχει πλέον.
Είναι επίσης φανερό ότι η Ελληνική Κυβέρνηση που ζητά και έχει ανάγκη τα χρήματα δεν κατόρθωσε, δεν θέλησε, λίγη σημασία έχει πλέον, να καταλήξει σε πραγματική συμφωνία. Ή στη διαμόρφωση μιας βιώσιμης εναλλακτικής πρότασης για τη χώρα.
Οι όποιες τεχνικές προτάσεις των μεν και των δε που διέρρευσαν στη διάρκεια της συζήτησης είναι επίσης προφανές πως δεν ισχύουν πλέον. Το πιο πιθανό είναι πως και οι θεσμοί θα το επιβεβαιώσουν και δημόσια, θέλοντας να διατηρήσουν τη δική τους αξιοπιστία και να προστατεύσουν το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το δημοψήφισμα, εντός πέντε ημερών, που θα οδηγήσει σε συνέπειες γενεών για κάτι που δεν υφίσταται, για ανύπαρκτη συμφωνία και ανύπαρκτη εναλλακτική, πέρα από κατάφωρα αντισυνταγματικό, αντιδημοκρατικό και ανεύθυνο, είναι άνευ αντικειμένου. Είναι εκτός πραγματικότητας. Είναι μια παρωδία δημοκρατίας και σύντομα θα αποκαλυφθεί ως τέτοιο. Είναι ο φερετζές του κουτοπόνηρου. του δειλού, του καιροσκόπου και, κυρίως, του κερδοσκόπου. Σε βάρος ενός λαού και μιας κοινότητας εθνών.
Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος
Εικόνα: Ο Μοναχός Δίχως Πρόσωπο (The Faceless Monk), που μου εξιστορεί κατά καιρούς τα μελλούμενα και τις σοφίες του Θεού. Στον δρόμο για την Αγιοσύνη μάς ποστάρει κατά καιρούς τα μαντάτα του Κυρίου και τις βουλές του. Πού θα πάει, θα αγιάσει κι αυτός κάποτε.
No comments:
Post a Comment