Ο ορίζοντας των γεγονότων

Ο ορίζοντας των γεγονότων (event horizon) είναι ένα σύνορο στον χωροχρόνο πέρα από το οποίο τα συμβάντα δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά από έναν εξωτερικό παρατηρητή. Στις μαύρες τρύπες άπειρη μάζα ύλης, πλανήτες, ηλιακά συστήματα ολάκαιρα, νέφη ύλης, καταρρέουν κάτω από την ασύλληπτη βαρύτητα και συγκεντρώνονται σε ένα σημείο, το κέντρο της μαύρης τρύπας, που αποκαλείται «ιδιαιτερότητα» (singularity), ένα μοναδικό σημείο τρισεκατομμύρια φορές μικρότερο από ένα άτομο.

Καθώς πλησιάζει ένα σώμα στη γιγαντιαία βαρυτική δύναμη της μαύρης τρύπας που παραμορφώνει τους νόμους του χρόνου και του χώρου, επιταχύνει σε κύκλους ολόγυρά της και αρχίζει να παραμορφώνεται το ίδιο στα μάτια του εξωτερικού παρατηρητή. Μέχρι που φτάνει στο σημείο εκείνο πέρα από το οποίο η δύναμη της βαρύτητας είναι τόσο μεγάλη που ούτε το γοργοπόδαρο φως, με τα 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο της ταχύτητάς του,  μπορεί να ξεφύγει.

Πέρα από αυτό το όριο το αντικείμενο συνεχίζει αόρατο την πορεία του σε ένα σύμπαν φυσικών νόμων που ελάχιστα μοιάζουν με αυτούς που γνωρίζουμε και θεωρούμε δεδομένους. Το αδιανόητο γίνεται δυνατό, ο χρόνος αλλάζει ρυθμό, απιθανότητες γίνονται πραγματικότητες. Τα όνειρα – ή οι εφιάλτες - αν κανένας μπορούσε να παραμείνει ζωντανός  για να τα ονειρευτεί, γίνονται πραγματικά γεγονότα. Που όμως κανείς πλέον δεν βλέπει, κανείς, κανένα τηλεσκόπιο, κανένας αισθητήρας δεν θα μπορέσει ποτέ να καταγράψει. Κανένα ανθρώπινο μάτι, καμιά ψυχή δεν δύναται να μοιραστεί τη συμπαντική μοναξιά όποιου διαβαίνει τον "ορίζοντα των γεγονότων".

Όταν ένα ουράνιο σώμα, ένα κοσμικό νέφος, ένα έθνος, διαβεί το όριο αυτό, όλα είναι δυνατά και ταυτόχρονα όλα προδιαγεγραμμένα. Αν η τροχιά του δεν είναι από τις ελάχιστες τυχερές για να του δώσει την ώθηση να ξεφύγει από τη σκοτεινή έλξη, μετά τους τελευταίους κύκλους στον ορατό χώρο γύρω από την «ιδιαιτερότητα»,  εισέρχεται σε έναν χωροχρόνο διαφορετικό, όπου όλα αλλάζουν μορφή. Τα σώματα επιμηκύνονται και εκδηλώνουν άγνωστες και παράδοξες ιδιότητες, οι δομές αποσυντίθενται, η κυβέρνηση δεν κυβερνά, οι δικαστές δικάζουν για τον εαυτό τους, οι θεσμοί αποδομούνται, τα πλέον παράλογα  (από τις καταλήψεις ως τα διπλοπαρκαρίσματα μέχρι τα ψευδο-δημοψηφίσματα για το αν η πραγματικότητα είναι πραγματική) φαίνονται φυσικά. Οι εγκληματίες βγαίνουν από τις φυλακές, οι υπεύθυνοι γίνονται ανεύθυνοι και οι δειλοί γενναίοι, η σάτιρα και το γέλιο εξορίζονται στην πυρά, ιερά ανατινάζονται, η λογική αντιστρέφεται, χειρουργούν οι φουρναραίοι, διδάσκουν οι αγράμματοι, σπέρνουν χωράφια οι φαρμακοποιοί. Το μέλλον κάμπτεται μαζί με τον χρόνο τόσο που συμπίπτει τελικά με το παρελθόν, σε μια αόρατη κίνηση προς την οριστική λησμονιά, που, για τους παγιδευμένους στην άπειρη βαρύτητα μοιάζει μια ατέλειωτη βασανιστική στιγμή, ενώ για τους απέξω, που παραμένουν στον κανονικό χρόνο της ζωής, φαίνεται να κρατάει ατέλειωτους αιώνες τούτη η πτώση, καθώς βλέπουν μόνο το αποτύπωμά της, το σώμα που βυθίζεται επιμηκυμένο στον «ορίζοντα των γεγονότων», μια ανάμνηση, μια τελευταία θολή φωτογραφία αυτού που κάποτε υπήρξε. 

Γιώργος Γιαννουλης Γιαννουλόπουλος