Τα βαμπίρ της βενζίνης

Έχω ένα παλιό παπί, για τις μετακινήσεις μου στην πόλη. Ένα από εκείνα τα θαύματα της μηχανικής με το στρογγυλό φαναράκι, που δεν σβήνουν ποτέ, δεν σταματούν ποτέ, παίρνουν πάντα μπρος και σε πάνε στον προορισμό σου (αν είναι σχετικά κοντινός), έστω όχι πολύ γρήγορα, αλλά σίγουρα και σταθερά. Το προτιμώ για τις κοντινές μετακινήσεις μου.

Χτες, μετά από μια περίοδο απουσίας στο εξωτερικό, κατέβηκα αργά το βράδυ και επιχείρησα να το βάλω μπρος, για να πάω στο κέντρο. Πήρε με κάποια δυσκολία και έσβηνε. Εντέλει ξεκίνησε αλλά φτάνοντας κάπου στην Πιπίνου στην Πατησίων έσβησε οριστικά. Δεν κοίταξα τη βενζίνη νωρίτερα, γιατί θυμόμουν πως το είχα αφήσει μισογεμάτο, αλλά υπέθεσα πως μπορεί και να μη θυμόμουν καλά, τελικά. Κοίταξα και ήταν τελείως άδειο.

Ευτυχώς έσβησε κοντά σε ένα βενζινάδικο, στην Γ' Σεπτεμβρίου, λίγο πιο κάτω, οπότε θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό. Ήρθε ο βενζινάς και άρχισε να γεμίζει. Μερικά δευτερόλεπτα μετά η βενζίνη άρχισε να πετιέται με δύναμη από κάτω. Δυο λίτρα πρέπει να έφυγαν. Ο βενζινάς ψύχραιμος, σαν να είχε κάνει πολλές φορές αυτή τη δουλειά τελευταία, αφού έριξε νερό και έκανε ό,τι έπρεπε για να μη γίνει κανένα ατύχημα, μου είπε: "Σας έχουν βγάλει το σωληνάκι της βενζίνης για να κλέψουν τη βενζίνη. Κάθε βράδυ έχουμε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις."

"Μα", αντέτεινα ανοήτως, "για να κλέψουν 2 ευρώ βενζίνη από ένα αρχαίο παπί; Είναι γελοίο! Τι να την κάνουν; Δεν αξίζει τον κόπο και το ρίσκο. Χώρια τη ζημιά, όση χύθηκε, την ταλαιπωρία..."

Ευτυχώς δεν είχαν κόψει το σωληνάκι. Το συνέδεσα, πλήρωσα τα δυο λίτρα που χύθηκαν κι άλλα τόσα που έβαλα και πήρε μπροστά.

"Είναι συστηματικό", μου είπε. "Κλέβουν από πολλά και τελικά μαζεύεται και γεμίζουν άλλα μηχανάκια ή την πουλάνε".

Σκέφτηκα την εικόνα. Δυο τρεις νεαροί με ένα πλαστικό μπουκάλι του νερού, να γυρνάνε από μηχανάκι σε μηχανάκι, μες στη νύχτα, να τραβάνε ή να κόβουν τα σωληνάκια και να γεμίζουν μερικά λίτρα από το πολύτιμο απόσταγμα. Κοιτώντας δεξιά-αριστερά μην τους πάρει κανείς είδηση. Βαμπίρ της βενζίνης.

Αλλά έτσι λειτουργεί η αγορά όταν πιέζεται πέρα από ένα όριο. Γίνεται μαύρη, κατάμαυρη. Είχα άδικο, τελικά. Για να συμβαίνει, προφανώς για κάποιους αξίζει τον κόπο. Το όριο της ζήτησης έχει ξεπεράσει το όριο της προσφοράς στη συγκεκριμένη τιμή, τόσο που για ένα μέρος του πληθυσμού αποζημιώνει το ρίσκο του μικρού ή μεγάλου εγκλήματος, της μαύρης αγοράς. Ειδικά σε μια κατάσταση όπου ο φόβος της σύλληψης και τιμωρίας έχει αισθητά μικρύνει. Οι νόμοι της οικονομίας είναι αμείλικτοι και αναπόφευκτοι.

Κι ακόμη δεν έχουν μπει οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων, σκέφτηκα. Και τα δελτία στα καύσιμα. Η χαρά του μαυραγορίτη.


Γιώργος Γιαννούλης-Γιαννουλόπουλος